Tadeusz Ciemierkiewicz, Józef Murzyn

spotkanie dwóch artystów…

21-4-2010 / 10-5-2010

Budynek B.

Tadeusz Ciemierkiewicz (malarstwo)
…bywa niezaplanowane i z góry, przemyślnie ukartowane, nieszczęśliwe (czytaj: nieszczęsne), gdy obu artystów „nie widać”, gdy kłócą się racje ich dzieł budując poza twórczy chaos i takie, dzięki któremu otwiera się przed widzem (w tym także artystą) nowy wymiar dzieł i konteksty twórczości ich obu.
Z jaką wersją zdarzeń mamy do czynienia przed sobą tu i teraz, gdy przyglądamy się rzeźbom Józefa Murzyna i obrazom Tadeusza Ciemierkiewicza?
Obaj są prawie abstrakcjonistami i o czymś mówią. Murzyn jest niekiedy symbolistą. Ciemierkiewicz nadrealnym wizjonerem odległych galaktyk. Ich sztuka sugeruje przedmiotową obecność, czasem wyraża ją, jest jej ekwiwalentem, ale prawie nigdy przedstawieniem. Obaj w swych warsztatach są perfekcyjni. Lubią w dziwny sposób dynamiczne przemieszanie ostrych, geometrycznych form z biologicznym, miękkim kształtem, napięcia ciężarów i lekkości, ledwo dostrzegalną obecność i istotę wyrazistego koloru-bryły-faktu (lub faktów iluzję).
Dopełniają się?, czy dysonansem „krzyczą”, jeden przez drugiego?
By ich dzieła mogły spotkać się bezkolizyjnie potrzebują powietrza i światła. Sztuka ich obu wymaga i oczekuje przestrzeni nie tylko dlatego by dać szansę zobaczenia i doświadczenia odrębności, lecz z uwagi na to, że rzeźby Józefa Murzyna anektują przestrzeń w obręb swego sensu a obrazy Tadeusza Ciemierkiewicza opowiadają o jej bezkresie. Sztuka ich obu oczekuje przestrzeni interpretacji w nas samych.
Więc to raczej spotkanie ich i nasze z nimi, a nie awantura. Trudne, niełatwe, ale z szansą na piękno.

ps. widziałem kiedyś spotkanie rzeźb Gonzalesa z obrazami Picassa, obrazów Miro z mobilami Caldera, opowiadam o nich do dziś…

Prof. Adam Brincken 1986

Wystawa jest kontynuacją autobiografii, która ukryta jest w pozornej konwencji abstrakcjonizmu. Poprzez pryzmat formy i koloru odkrywam
swoje stany emocjonalne, mówiące o moich przeżyciach. Analizując twórczość swoją i innych artystów zauważyłem, że siłą prawdziwego dzieła sztuki jest emanowanie energii, która została zawarta podczas pracy twórczej artysty. Bardzo bym sobie życzył, aby moje obrazy znalazły w odbiorcy tę silę.

Tadeusz Ciemierkiewicz

• 1987 – Dyplom PWSSP we Wrocławiu w pracowni Stanisława Kortyki
• 1987 – Stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki

Wystawy indywidualne:

• 1985 Jarosław, Galeria MOK
• 1991 1992, 1993 Nowy Sącz, Mała Galeria BWA
• 1993 Gorlice, Galeria BWA
• 1994 „1. Festiwal Małych Form Artystycznych”,
  Nowy Sącz, Mała Galeria
• 1995 Nowy Sącz Galeria „U Skowronków”
• 1996 Nowy Sącz, BWA
  Łabowa
  GOK Strzelin
  Galeria „Skalna”
  Krynica, Galeria „Korab”
  Nowy Sącz WSB-NLU
• 1997 Nowy Sącz BWA
  „Warszawski Miesiąc Malarstwa”
  Warszawa Galeria „Denuo”
  Sandomierz, BWA
• 1998 Krynica BWA
  Warszawa BWA Galeria „Test”
• 1999 Nowy Sącz, Galeria „U Pietrzkiewiczów”
• 2000 Nowy Sącz, Kawiarnia „Cechowa”
• 2003 Nowy Sącz, Restauracja „Chimera”
• 2004 Galeria MBWA „Jatki” Nowy Targ
  Nowy Sącz BWA
  Krynica BWA
• 2005 Olkusz BWA
  Miechów BWA
  Przegląd sztuki polskiej, Bad Hersfeld, Niemcy
• 2006 „Warszawski Przegląd Sztuki”
  Galeria Steel Forest (Stara papiernia)

Józef Murzyn (rzeźba)
Urodzony w 1960 roku w Wiśniowej, województwo Małopolskie. Studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1982-1987. Dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. Stefana Borzęckiego. Od 1986 roku pracownik naukowo-dydaktyczny ASP w Krakowie. Uprawia rzeźbę i malarstwo. Dziekan Wydziału Rzeźby w Krakowie, prof. ASP.

Artysta rzeźbiarz Józef Murzyn
(…). Jego prace są na wystawach natychmiast zauważalne. Wyróżniają się odrębnością ogólnej konfiguracji, prostotą lub skomplikowaną konstrukcją elementów rzeźby względem przestrzeni, a wewnętrznymi spięciami. Energia tych spięć, potęgowana często kolorem silnie związanym z materią i kształtem poszczególnych części układu, nadaje niektórym z tych rzeźb wrażenie utajonego życia – utajonego bo ograniczonego logiką konstrukcji; życia można powiedzieć – utajonego w zamiarze.
(…) W twórczości Józefa Murzyna doświadczenia wartości geometrycznych tak w Jego rzeźbie, jak i w bogatym dorobku dojrzałego malarstwa – idą w parze z ludzkim poznaniem i przeżyciem. Zaś Żywioł emocji ciągle opanowywany mentalnym planem całości dzieła sprawia, że w Jego Sztuce trudno byłoby się dopatrzeć stagnacji. Stały rozwój myśli kompozycyjnej i formy rzeźbiarskiej potwierdza to przekonanie o całej drodze twórczej, którą Józef Murzyn dąży.

Prof. Józef Marek

Galeria zdjęć: