„Nic specjalnego się nie dzieje” – wystawa malarstwa Roberta Bubla
Wernisaż ONLINE – 26 marca (piątek), g. 18.00
wystawa czynna: 25 marca – 25 kwietnia 2021 r., Czarny Galeria CENTRUM
„A co się ma dziać?” „Czy aby na pewno nic się nie dzieje?”
Takimi pytaniami można skomentować powyższe stwierdzenie. Przychodzą do głowy właściwie bezwiednie. O tym, że malarze opowiadają o rzeczywistości im najbliższej, powiedziano już tyle razy, że stało się to banałem.
Myślę, że za pośrednictwem sztuki opowiadamy historie. I nimi komentujemy, albo próbujemy objaśniać świat. Są jak współczesne mity. Opowiadamy je na różne sposoby, i skupiamy się na różnych kawałkach rzeczywistości. I używamy różnych języków. Ilu artystów, tyle sposobów mówienia.
Malarstwo posługuje się własnymi kodami; i niech nas nie zwiedzie podobieństwo do rzeczy, miejsc i postaci na obrazach. To zawsze jest układ plam na płaskim płótnie, ułożonych w sensownym porządku.
Dlatego historie opowiadają zarówno obrazy abstrakcyjne jak tak zwana figuracja. Drzewa i niebo, które zdaje nam się widzieć, są namalowane, wykreowane, stworzone.
Tytuł wystawy jest jawnie prowokacyjny. Apeluje o dopowiedzenie, co właściwie się tam dzieje, że warto było spojrzeć na taki a nie inny kawałek rzeczywistości. Pytanie brzmi: jaką lub jakie historie opowiadają obrazy.
Czy powtarzana pustka j bezruch jest celowa, czy tylko nam się wydaje? Czy aby na pewno bezruch, skoro gwałtowność śladów pędzla temu przeczy?
Oglądane historie stawiają odbiorcy pytania. Stawiają go wobec tych pytań.
I odpowiedzi, albo raczej ich próby, – wrażenie, przeżycie, doświadczenie, interpretacja; zrozumienie lub sprzeciw, – to dalszy ciąg opowiadanych historii. To ich dopełnienie.
Bo sztuka rodzi się między ludźmi, jak każdy rodzaj komunikacji. Tylko środkiem pośredniczącym nie są słowa a obrazy. Ich działanie, przekaz, sensowność, znaczenie.
Czy zatem na pewno nic się specjalnego nie dzieje?
– Robert Bubel
Robert Bubel – malarz, ur. w 1968 w Żarkach k/Częstochowy. Studiował malarstwo w ASP w Krakowie, dyplom w pracowni prof. Zbigniewa Grzybowskiego w 1997. Zajmuje się malarstwem i rysunkiem.
Od 1990 roku mieszka i pracuje w Krakowie.
„Posługuję się tradycyjnymi środkami malarskimi z wyboru. Myślę, że dla każdego malarza odniesieniem jest cała tradycja malarstwa, ale są też odniesienia najbliższe. Takim jest dla mnie spuścizna 2 połowy XXw. Ciągle ważne jest dla mnie stwierdzenie, że obraz, to płaszczyzna pokryta plamami barw w określonym porządku. W tym sensie każdy obraz jest dla mnie obrazem abstrakcyjnym. I środkami malarskimi, które w istocie są abstrakcyjne, buduję własną wypowiedź, czy może narrację. A chcę mówić o zwyczajnych ludzkich sprawach: miłości, samotności, rozstaniach i przemijaniu. A że jest w tym także refleksja metamalarska, to oczywiste, – trudno uznać w XXI wieku, że obraz przenosi nas w odległe przestrzenie przez okno iluzji, lub że namalowana postać jest naprawdę tą postacią. Ważniejszy jest jednak dla mnie emocjonalny stosunek do tematu i wypowiedzi; i ta relacja jest dla mnie warunkiem sine qua non każdego obrazu. Obiektywność w sztuce nie istnieje, nasze artystyczne wypowiedzi są zawsze skrajnie subiektywne. I takie być powinny, – na tym zasadza się ich wartość. Dlatego często używam ekspresyjnego gestu, kadruję, używam skosów i przesuwam węzły kompozycji tak, by obraz przekazywał emocjonalne napięcie. Subiektywność i ekspresja gestu nie oznaczają jednak, ze pozwalam się obrazowi ‘prowadzić’. Zaczynając pracę nad obrazem wiem, co chcę powiedzieć i to mówię. A to, co w trakcie pracy zaskakuje i zmusza do rozwiązywania problemu na płótnie, jest częścią wypowiedzi. Obraz jest dla mnie tworem rozpiętym między intelektualnym konceptem a fizyczną realizacją. I znaczenia przekazywane w ten sposób, są przynależne tylko wypowiedziom artystycznym.
Podkreślam znaczenie doświadczenia w narracji malarskiej. Rozumiem je dość szeroko, to zarówno przeżycie, wspomnienie, jak i obserwacja. Wierzę, że oparcie na tej wartości buduje płaszczyznę porozumienia między artystą i odbiorcą. Bo nie sądzę, że sztuka powinna być rozumiana, powinna być raczej przeżywana. Na tej płaszczyźnie, to, co jednostkowo doświadczane i przekazywane przez twórcę, staje się doświadczeniem wspólnym.”
Artysta zwykle pracuje nad kilkoma cyklami równolegle; w 2021 to przede wszystkim cykle kontynuowane od 2018 „Moje miejsce na ziemi”’ i „Deja vu” oraz cykl miniatur „20×20”.
Wystawy:
styczeń 2013 – „Postaci i miejsca”, Galeria Muzeum Częstochowskiego
czerwiec 2013 – „Still nature”, Soho Factory, Warszawa
listopad 2013 – „Stelmachniewicz, Trojanowski, Jaworski, Bubel”, Rossberg Gallery, Nikiszowiec, Katowice
luty 2014 – „Opowiadania”, Galeria Mostra, Warszawa
październik 2014 – IV Spotkania Sztuki Niezależnej, Fabryka, Kraków
maj – lipiec 2015 – „Rzeczy trwałe, rzeczy zmienne”, wystawa indywidualna, Pasaż, Kraków
listopad 2015 – styczeń 2016 – wystawa konkursowa 42 Biennale „Bielska Jesień”, Bielsko-Biała; wyróżnienie Pisma Artystycznego Format
maj – czerwiec 2016 – „W drodze”, wystawa indywidualna, Galeria Szklana, Zator
czerwiec – lipiec 2016 – wystawa pokonkursowa 2go Ogólnopolskiego Konkursu Malarskiego im. L. Wyczółkowskiego, Bydgoszcz; II nagroda
sierpień 2016 – „To co szczelnie nas otacza”, wystawa indywidualna, Piękny Pies, Kraków
wrzesień 2016 – wystawa indywidualna, Sandhofer Galerie, Salzburg
wrzesień 2016 – „Po drugiej stronie lustra”, wystawa indywidualna, Mashroom, Kraków
luty 2017 – „Okruchy lustra”, wystawa indywidualna, galeria Fundacji 4style, Kraków
kwiecień 2017 – „Spojrzenia”, wystawa indywidualna, Zofia Weiss Gallery, Kraków
maj 2017 – „Magazyn cudów”, wystawa indywidualna, galeria ZPAP Pro Arte, Zielona Góra
maj 2017 – „Piękni malarze”, wystawa zbiorowa, Galeria 12, Cieszyn
sierpień 2017 – „To, co nas szczelnie otacza”, Galeria Wspólna, Bydgoszcz
listopad 2017 – wystawa konkursowa 43 Konkursu Malarstwa „Bielska Jesień 2017”, BWA Bielsko-Biała
luty 2018 – „Spokojne dni, spokojne noce”, wystawa indywidualna, Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała
maj 2018 – „Projekt o Nieznanym Tytule”, pierwsza z cyklu wystaw projektu, wystawa grupowa, Galeria Dystans, Kraków
9 -15 lipca 2018 – „Projekt o Nieznanym Tytule”, druga z cyklu wystaw projektu, SLOT ART FESTIVAL, Lubiąż k/Wrocławia
lipiec 2018 – „Projekt o Nieznanym Tytule”, trzecia z cyklu wystaw projektu, Galeria DESA UNICUM, Warszawa
październik 2018 – udział w wystawie konkursowej Krakowskiego Salonu Sztuki 2018
wrzesień 2018 – „Gry i zabawy”, wystawa indywidualna, CSW Solvay, Kraków
maj 2019 – wystawa zbiorowa: Magdalena Daniec, Magdalena Gogół, Robert Bubel: „Najsmutniejsze pejzaże ever”, MOK Jastrzębie Zdrój
wrzesień 2019 – „Zagubiony w raju, czyli pocztówki z ciepłych krajów”, wystawa indywidualna, Wojewódzka Biblioteka Publiczna, Kraków
październik 2019 – „Opisywanie świata”, wystawa indywidualna, Galeria Sztuki MOK, Dębica
listopad 2019 – udział w wystawie konkursowej 44 Konkursu Malarstwa „Bielska Jesień 2019”, BWA Bielsko-Biała
listopad 2019 – udział w wystawie konkursowej Krakowskiego Salonu Sztuki 2019
maj – czerwiec 2020 – „Real Instant”, wystawa indywidualna, Galeria Browarna, Łowicz
czerwiec – sierpień – udział w wystawie zbiorowej „Nie samym chlebem”, Galeria Muzeum Diecezjalnego, Sandomierz
czerwiec 2020 – wystawa zbiorowa „Portret niejedno ma imię”, Galeria Kolekcjoner, Kraków
październik 2020 – udział w wystawie zbiorowej „Artyści z Krakowa. Generacja 1950-1969”, MOCAK, Kraków
W budynku NCK obowiązują:
Procedury bezpieczeństwa w Nowohuckim Centrum Kultury w czasie epidemii SARS-COVID-19.
Uprzejmie prosimy o ich przestrzeganie oraz stosowanie się do instrukcji pracowników NCK.
Wystawę można zwiedzać przy zachowaniu zasad bezpieczeństwa – zasłaniając usta i nos, utrzymując dystans społeczny, dokonując dezynfekcji rąk.
