Magdalena Wesołowska-Kuta „Portret miejsca” – wystawa batiku

wystawa czynna w dniach 18.12.2025-18.01.2026
Szara, Czarna i Złota Galeria CENTRUM

wernisaż wystawy – 18 grudnia (czwartek), g. 18.18

Wystawa Magdaleny Wesołowskiej-Kuty w galeriach Nowohuckiego Centrum Kultury – Szarej, Czarnej i Złotej – obejmuje kilkadziesiąt jej najnowszych prac, składających się na trzy cykle batikowe. To druga już prezentacja twórczości Magdaleny w NCK, potwierdzająca jej nienaganny warsztat, doskonałe wyczucie formy i niezwykłą umiejętność budowania poetyckiego nastroju, jak również niewyczerpaną potrzebę poszukiwania nowych inspiracji. Tym razem artystka przedstawia wielowątkową opowieść o miejscach naznaczonych obecnością ludzi i zawiązanych tam specyficznych relacjach, wykraczających poza materialny wymiar.

Twórczość Magdaleny wyrasta bowiem z wrażliwości na płynące z otocznia sygnały o przenikaniu się człowieka i jego otoczenia. Projekt Portret miejsca jest właśnie próbą uchwycenia tej ulotnej relacji, która zwykle wymyka się naszej percepcji. To krótkie doznania czyjejś obecności, chwilowa gra światła czy wybuchające nagle emocje… Wszystko to w malarstwie Magdaleny nabiera niezwykłej intensywności, przez co zwyczajne miejsca odsłaniają nowe, niepowtarzalne oblicze, niejako trafiają do innego wymiaru.

Punktem wyjścia stał się cykl Rok – intymna opowieść o czasie, w której każdy obraz nosi tytuł jednego dnia roku. Z kontemplacji codzienności narodziła się potrzeba wyjścia ku innym: ku osobom współtworzącym pejzaż Krakowa, wnoszącym w niego swoje pasje, doświadczenia i wrażliwości. Spotkania z bohaterami i bohaterkami projektu stały się impulsem do powstania kolejnych obrazów – malarskich portretów przestrzeni, w których pierwszoplanową rolę odgrywa energia miejsca. Każde z tych spotkań zapisane jest w obrazie jako rozmowa, obecność, atmosfera. Magdalena nie dokumentuje – interpretuje. Przekształca światło, dźwięki, fakturę i narracje w język koloru i formy, czyniąc malarstwo medium emocjonalnej pamięci.

Wybór przestrzeni należał do uczestników projektu. Artystka podążała za ich wskazaniami, wchodziła do domów i mieszkań, odwiedzała pracownie, opuszczone budynki, kawiarnie, pasieki, ogrody, łąki nad Wisłą, muzea, studia radiowe i drukarnie. Każde z tych miejsc otwierało kolejną opowieść – o pracy, twórczości, codziennym rytmie. Magdalena słuchała swoich bohaterów, pytała o emocje towarzyszące najważniejszym momentom działania, o to, co widzą, słyszą, czują, jakie światło, zapach czy faktura budują ich doznania. Opowieści te przekładała potem na obrazy, w których przestrzeń przestała być tłem. Przyjmuje ślady gestów, rozmów, ciszy. Odbija nastroje, reaguje na obecność. Portretując miejsca, artystka portretuje ludzi – ich sposób bycia w świecie, ich wrażliwość, relację z czasem, z miastem, z samymi sobą.

Portret miejsca to również refleksja o pamięci, o tym, jak przestrzeń przechowuje echo chwil – tych subtelnych i tych przełomowych. Jak domowy stół potrafi zatrzymać historię rodziny, balkon staje się znakiem kontaktu w czasach izolacji, klawiatura fortepianu nosi w sobie ciszę pierwszej myśli, a galar nad Wisłą – wspomnienie dawnych śpiewów. Jak muzealne tkaniny przechowują dotyk minionych stuleci, a pracownia pachnąca kardamonem – pierwsze doświadczenia z rzemiosłem.

Ta wystawa jest zaproszeniem do zatrzymania się. Do uważnego spojrzenia na przestrzeń, która nas otacza, lecz której często nie zauważamy – zbyt pośpieszni, zbyt rutynowi, zbyt przejęci tym, co nieistotne. Jest zachętą, by dostrzec w naszym otoczeniu coś więcej niż zbiór przedmiotów – żywy organizm, pozostający w nieustannym dialogu z człowiekiem.

To wreszcie również opowieść o współobecności – o tym, że miejsce jest lustrem naszych emocji, świadkiem tego, co ważne, i strażnikiem ulotnych chwil. Przestrzeń – każda, nawet najskromniejsza – może stać się portretem człowieka.

Zaproszeni do projektu:
Tadeusz Płatek – dyrygent;
Bartek Bryl – szyper, szermierz, wędrowiec;
Krzysztof Górecki – poligraf, harcerz;
Marta Krajewska – pisarka;
Ola Kuzemko – producentka w kulturze i sztuce, podcasterka;
Alicja Zioło – pisarka, historyczka sztuki, przewodniczka;
Joanna Zawierucha-Gomułka – historyczka sztuki, konserwatorka tkanin;
Dobrochna Grott-Korzeniowska – masażystka szczotkami;
Mariusz i Wiktoria Jasuwienas – choreograf i influencerka;
Zbigniew Grzyb – dyrektor NCK;
Andrzej Zarycki – kompozytor;
Piotr Markowski – fotograf;
Filip Fotomajczyk – twórca szopek krakowskich;
Marta Jezierska – lekarz anestezjolog;
Delfina Jałowik – dyrektorka Bunkra Sztuki, filozofka, historyczka sztuki;
Katarzyna Hnat – dziennikarka, redaktorka RMF Classic;
Mateusz Ponikiewicz – pszczelarz, kajakarz;
Artur Wabik – dyrektor Muzeum Komiksu.

W instalacji Zasłona percepcji Magdalena bada moment pomiędzy widzeniem a rozumieniem – proces, w którym obraz świata splata się z naszą wiedzą i indywidualnym doświadczeniem, a także z naszymi emocjami.

Dwadzieścia pięć przestrzennych form przywodzi na myśl ludzkie sylwetki zawieszone pomiędzy kontrolą a spontanicznością, między rozumem a intuicją. Artystka zaprasza widza do refleksji nad kruchością naszych sądów i nad subiektywnością percepcji, która nieustannie podlega negocjacji. Miękka, przepuszczalna tkanina staje się metaforą przekonań – delikatnych, zmiennych, podatnych na światło i cień. Instalacja dekoduje stereotypy i skłania do ponownego namysłu nad tym, jak tworzymy obraz świata oraz jak możemy otworzyć go na większą empatię, uważność i czułość.

Magdalena Wesołowska-Kuta (ur. 1978 w Kowarach) – artystka posługująca się głównie techniką batiku. Absolwentka Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej (2002) oraz Studiów Podyplomowych Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu (2017). Dyplom z batiku obroniła w Pracowni Tkaniny Artystycznej prof. Marii Poradowskiej-Werszler, a równolegle zrealizowała dyplom w Pracowni Grafiki Warsztatowej. W swojej praktyce twórczej artystka autorsko interpretuje historyczny styl jawajsko-krakowski, łącząc estetykę batiku jawajskiego z ornamentyką polskiej sztuki ludowej. Batik – stosunkowo rzadko wykorzystywana współcześnie technika – staje się dla niej narzędziem do budowania zarówno kompozycji malarskich na papierze i tkaninie, jak i obiektów przestrzennych. Jednym z kluczowych elementów tej techniki jest krakelura – spontaniczne spękania wosku, które wpisują się w strukturę dzieła. Tworzą one niepowtarzalne żyłkowania, stanowiące zarówno efektowny element wizualny, jak i zapis procesualności pracy. Nie dające się powtórzyć, stają się świadectwem indywidualnego charakteru każdej realizacji – połączenia precyzji z kontrolowaną przypadkowością, wynikającą z reakcji wosku i barwników na materiał. Kompozycje Magdaleny Wesołowskiej-Kuty cechuje połączenie motywów geometrycznych    i organicznych. Artystka operuje zarówno ograniczoną, wysmakowaną paletą barwną, jak i kompozycjami o intensywnej, wielobarwnej dynamice. Jej obiekty przestrzenne, włączane do instalacji, wprowadzają dodatkowy wymiar percepcji i pogłębiają refleksję nad relacją między odbiorcą a otoczeniem. Twórczość artystki koncentruje się na badaniu doświadczenia przestrzeni i jej zmienności w czasie – rejestruje ulotne momenty, pytając o sposób, w jaki    je postrzegamy i zapamiętujemy. Obiekt IX, stworzony w ramach cyklu 9 SEKUND, znajduje się w zbiorach Nowohuckiego Centrum Kultury. Wybrane wystawy indywidualne: 2023 – NCK, Kraków; 2022 – Galeria Szklana, ROK Zator. Wybrane wystawy zbiorowe: 2022 – The Exhibition of Polish Contemporary Textile Art, Dżakarta, Jawa; 2017 – I Biennale Tkaniny Artystycznej, Poznań.