Artyści z Ołomuńca Kraków 2017

Termin: 01.09 -18.09.2017

Wernisaż: 1 września g. 17:00

Artyści z Ołomuńca Kraków 2017

Szanowni Państwo,

czeski Ołomuniec należy bezsprzecznie do najbardziej urokliwych, wartych poznania europejskich miast – podobnie jak Kraków może poszczycić się świetnie zachowanym dziedzictwem historycznym, potencjałem intelektualnym i wielowiekowymi tradycjami artystycznymi, które nadają mu wyjątkowy charakter. Sława, jaką zyskało to piękne miasto m.in. dzięki założonemu w XVI wieku Uniwersytetowi Palackiego, niezmiennie przyciąga doń ludzi nauki i kultury, dlatego też nie należy się dziwić, że właśnie kultura stała się jednym z najważniejszych punktów podpisanego kilkanaście miesięcy temu listu intencyjnego o wzajemnej współpracy Krakowa i Ołomuńca. W ubiegłym roku artyści związani z krakowską ASP jako pierwsi mieli honor zaprezentować swój dorobek mieszkańcom Ołomuńca. Teraz, w rewanżu niejako, zobaczymy w Krakowie prace twórców związanych z naszym partnerskim miastem. Jestem przekonany, że prezentowana w Krakowie wystawa jest zaledwie początkiem dalszej ożywionej wymiany kulturalnej i przyszłych kontaktów środowisk artystycznych.

Prof. Jacek Majchrowski

Prezydent Miasta Krakowa

Współczesną kulturę plastyczną Ołomuńca definiują głównie działania dwóch stowarzyszeń artystycznych – Unii Artystów Plastyków Regionu Ołomunieckiego (UAPRO) oraz Towarzystwa Ołomunieckich Artystów Plastyków (TOAP), które na obszarze metropolii Moraw Środkowych istnieje od początku lat dziewięćdziesiątych i dzięki swoim inicjatywom wystawienniczym zalicza się do najbardziej znaczących organizacji twórczych w Republice Czeskiej. UAPRO prowadzi galerię miasta Ołomuńca – w jej programie jest prezentacja kultury plastycznej Moraw Środkowych, współpraca z czeskimi i międzynarodowymi stowarzyszeniami artystów, a także organizowanie wystaw wybitnych twórców z kraju i z zagranicy. Częścią programu wystawienniczego galerii są również ekspozycje tematyczne oraz wystawy artystów z miast partnerskich Ołomuńca i Kraju Ołomunieckiego. Polityka wystawiennicza Galerii Caesar, którą w budynku ołomunieckiego ratusza prowadzi TOAP, skupia się – oprócz organizowania wystaw prac członków stowarzyszenia – na przybliżaniu odbiorcom najnowszych tendencji w sztuce czeskiej i światowej. Pod względem wartości programu wystawienniczego ołomuniecka galeria od wielu lat zaliczana jest do najbardziej prestiżowych miejsc tego rodzaju w Republice Czeskiej. Oba towarzystwa rozwijają również ożywioną działalność wydawniczą, dokumentując zarówno własne działania wystawiennicze, jak też znaczące projekty artystyczne realizowane w regionie.

Ambicją wystawy Ołomuniec–Kraków jest prezentacja współczesnej ołomunieckiej kultury plastycznej poprzez wybrane prace kilku autorów średniej i starszej generacji, których dokonania odzwierciedlają dominujące nurty twórcze wśród członków obydwu stowarzyszeń i zarazem określają kierunki programowe tych organizacji. Fotograf David Dusík (1972) koncentruje się na ukazywaniu działania światła w przestrzeni rzeczywistej – jako czynnika, który określa postać artystyczną przekazu. Wykorzystuje do tego kontrastowe efekty, jakie daje zderzenie naturalnego oświetlenia z wyrafinowaną manipulacją światłem w warunkach studyjnych. Jego fotografie mają więc często charakter wyraźnie graficzny. Intensywnie zresztą zajmuje się także designem graficznym. Jiří Hastík 1945) należy do autorów, którzy dążą do artykulacji psychicznych i duchowych aspektów bytu człowieka, posługując się przy tym minimalnymi środkami wyrazu. Jednym z kluczowych tematów jego zdecydowanie filozoficznie ukierunkowanego programu artystycznego jest problematyka niewerbalnej komunikacji na poziomie modyfikowanych kształtów-znaków, które często kojarzą archetypy określonych modeli kulturalnych. Obrazy Pavla Hogela (1950) są charakterystyczne głównie z uwagi na optymistycznie zniewalającą wyraźną kolorystykę i zwartą zasadę kompozycji. Za pomocą mniej lub bardziej stabilnej skali zdefiniowanych symboli opowiada o swoich oświadczeniach optycznych, odczuciach fizycznych i duchowych. Fotograf, dokumentalista filmowy i pedagog Vladimír Janek (1962) przez długi czas zajmował się fotografowaniem ruchu. W ostatnich latach korzysta z techniki cyfrowej jako narzędzia redukowania realnych motywów krajobrazowych do postaci minimalistycznych obrazów, które przyciągają wyrafinowaną prostotą kompozycji i siłą wyrazu. Malarz Vít John (1956) swoje widzenie świata obiektywizuje artystycznie, posługując się znanymi historiami literackimi oraz ukazując różne cechy charakteru ludzkiego, często w karykaturalnej postaci. Figury na jego obrazach poddane zostają wyraźnej i bardzo oryginalnej stylizacji. Ta wolna zabawa z anatomią ludzkiego ciała wybrzmiewa w jego wykonaniu wyraziście i przekonująco pod względem artystycznym. W niezwykle różnorodnej twórczości Radovana Langera (1957) uwidaczniają się wszelkie bieżące bodźce duchowe i materialne odbierane przez artystę. Tworzy w ten sposób tematycznie i formalnie jasno zdefiniowane cykle, w których dominujący wyraz znajdują intelektualne i emocjonalne przeżycia konkretnych zjawisk. To rodzaj kroniki niepospolitej kreatywności i czułej spostrzegawczości autora. Twórczość malarską, kreślarską i graficzną Jiljí Sedláčka (1956) charakteryzuje nadzwyczajna kultura przedstawienia. Jego kompozycje oparte są na kontraście eleganckich płaszczyzn koloru, świeżo malowanych geometrycznych figur i całkowicie uwolnionych od rygorów kształtów oraz operacji kreślarskich, które czasem konkretyzują, a innym razem podniecająco relatywizują jasne przesłanie obrazów. Oldřich Schnabl (1938) zajmował się przez dziesiątki lat głównie designem graficznym. W połowie lat dziewięćdziesiątych odkrył dla siebie nieskończone możliwości techniki cyfrowej, która stała się medium jego nieograniczonej pomysłowości w zakresie modyfikacji podstawowych form geometrycznych. Artysta tworzy z nich nadzwyczaj sugestywne struktury, prowokujące także pytania o możliwości ludzkiego poznania. Motywem przewodnim kreacji rzeźbiarskich Richarda Spurnego (1964) jest świat entomologii. Różne rodzaje chrząszczy fascynują go rzeźbiarską budową swojego ciała, sposobem życia i… podobieństwem z życiem człowieka. Symbolika owych inspiracji ze świata owadów przenosi odbiorcę w sferę bajkowych opowieści oraz napięć psychicznych, nieodparcie kojarzących się z przeżyciami bohaterów powieści Franza Kafki. Do swoich nastrojowych, pełnych ekologicznych odniesień i podanych w stylu starych mistrzów iluzji krajobrazowych nawiązał po niemal dziesięcioletniej przerwie Oldřich Šembera (1948), tworząc animacje komputerowe własnych fotografii z miejskich peryferii. Z nierzadko niezbyt malowniczych wycinków dobrze znanego krajobrazu tworzy – przeważnie na dużych formatach – bardzo sugestywne kreacje, których artyzm świadczy o nadzwyczajnym potencjale twórczym autora. Formalnie i tematycznie bogate dzieła Miroslava Šnajdra st. należą już od lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku do skarbnicy czeskiej kultury artystycznej. W swojej twórczości nadzwyczaj wrażliwie i oryginalnie rozwijał zasady ideowe informelu, cytacji, nowej wrażliwości, a w ostatnich dziesięcioleciach także oryginalne parafrazy dzieła Gustava Klimta. We wszystkich tych wariantach jego wypowiedź ma niezwykle indywidualny wymiar. Podkreślenia wymaga niezwykła rozpiętość talentu Marka Trizuljaka (1953), jego uniwersalność! Zarówno w malarstwie i fotografii, jak też w tworzeniu obiektów szklanych utrzymuje najwyższy poziom profesjonalizmu. Jego trójwymiarowe szklane realizacje są spójne pod względem formy, uzyskując wyraźnie rzeźbiarski charakter. Transparentny materiał nadaje owym pracom emocjonalną sugestywność, pozostawiając przy tym przestrzeń dla medytacji. Oprócz restaurowania zabytków artystycznych Miroslava Trizuljaková (1955) zajmuje się także twórczością malarską. Większość wzruszająco delikatnych dzieł artystki koresponduje jednak z jej podstawową działalnością zawodową. Stąd zapewne tyle w nich nawarstwienia najróżniejszych doświadczeń, oddających zmienność ludzkiego pojmowania realnych stanów i wartości duchowych. Nadzwyczaj konsekwentna twórczość rzeźbiarska Jiříego Žlebka (1948) nawiązuje do sztuki niefiguratywnej, w której egzystencjalnym punktem wyjścia jest sprzeczność pomiędzy psychiczną konstrukcją człowieka a jego zewnętrzną, publiczną kreacją. W ostatnich dziesięcioleciach artysta wzbogacił swoje prace w drewnie o zmienność kompozycyjną i ruch. Elegancja, kruchość i lekkość przedstawienia charakteryzują rysunki Kateřiny Žlebkovej (1951), która na dużych formatach rozwija swoje opowieści o z reguły niedorzecznych działaniach człowieka w warunkach współczesnej cywilizacji. Pokazuje ludzi w ich masie, rozkładając na białej powierzchni papieru zbiory postaci w formie pomysłowych kompozycji, przypominających notatki kaligraficzne. Nie przypadkiem zajmuje się także ilustracjami.

Jiří Hastík

Artyści z Ołomuńca:

David Dusík

Jiří Hastík

Pavel Hogel

Vladimír Janek

Vít John

Radovan Langer

Jiljí Sedláček

Oldřich Schnabl

Richard Spurný

Oldřich Šembera

Miroslav Šnajdr

Marek Trizuljak

Miroslava Trizuljaková

Jiří Žlebek

Kateřina Žlebková