Tymczasowe nośniki krajobrazu

Koncepcja i choreografia: Aleksandra Bożek-Muszyńska
Kreacja i wykonanie: Gieorgij Puchalski
Muzyka: Zofia Tomczyk, Giergij Puchalski
Reżyseria świateł: Ewa Garniec
Produkcja: Krakowskie Centrum Choreograficzne – Nowohuckie Centrum Kultury
Premiera: 4.08.2022 r. Krakowski Festiwal Tańca
Projekt graficzny: Siarhei Dratvitski
Wsparcie rezydencyjne: Teatr Ochoty

czas trwania: 40 min

Patrzę. Patrzę na ciało. Patrzę na ciało, które jest. Patrzę na ciało, które jest na jakiś czas. Patrzę na ciało, które jest na jakiś czas nośnikiem. Patrzę na ciało, które jest na jakiś czas nośnikiem krajobrazu.

Ciało to wchodzi w dialog i próbuje na różne sposoby skomunikować się z informacją, którą tymczasowo ma przenieść/ponieść/znieść/nieść/nie/ść … Co jest w niej faktem, a co apelem? Co ta informacja mówi o samej sobie i jaka jest jej wzajemna relacja z tym ciałem? Jak poradzić sobie ze skrawkami informacji i jak ją sobą uzupełnić?

Aleksandra Bożek-Muszyńska po raz pierwszy w swojej twórczości odnosi się do własnego archiwum i oddaje je w ręce innego twórcy. Punktem wyjścia do pracy nad Tymczasowymi nośnikami krajobrazu jest bowiem solowa praca choreografki z 2013 roku I know №Thing. Jak tancerz należący już do innego pokolenia zinterpretuje ten osobisty i ówcześnie tożsamościowy materiał?

Fot. Klaudyna Schubert/ Beatrycze Bem

Choreografka Tymczasowych nośników krajobrazu sięga do swojej dawnej etiudy I know NoThing.[iv] Dekonstruuje ją, jakby pytała: What do I know now, gdy świat jest inny i ja jestem inna? Zachowuje wiele z „then”: uważność na detal, przenikliwy ogląd rzeczywistości i dostrzeganie niezwykłości w codzienności. (…) Puchalski kipi ruchem, wybucha technikami i zmianami estetyk: od siły rockowej energii, przez elfi urok, po młodzieńczą sympatyczność. Całość jest spójna i poruszająca; pozwala dostrzec wartość spojrzenia wstecz jako narzędzia zyskiwania samoświadomości twórczej i życiowej.

Hanna Raszewska-Kursa, Afirmacja i apele – relacja z 2. edycji Krakowskiego Festiwalu Tańca