Pokaz w procesie rezydentki Mashy Martos
Na początku stycznia w ramach naszego cyku TANIEC W PROCESIE spotkałyśmy się w Studio KCC z Mashą Martos, która tym spotkaniem zakończyła pierwszy etap procesu pracy nad swoim spektaklem solowym. Dzięki Stypendium Twórczemu w ramach programu pomocowego dla artystów ukraińskich „WspieraMY Ukrainę”, organizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca , Maria przez trzy miesiące pracowała w przestrzeni NCKu, eksplorując temat „Un/opportunity of communication”. Efektem jest wstępny zarys spektaklu i wartościowe, inspirujące spotkania, w tym warsztaty przeprowadzone dla naszych stałych grup.
Masha przygotowała tekst zawierający wnioski z przeprowadzonej pracy badawczej nad tematem spektaklu i wprowadzający docelowego widza w temat spektaklu, który przytaczamy:
Wojna, jako wspólny proces i źródło komunikacji, łączy ludzi i narody poprzez aspekty polityczne, społeczne i kulturowe, ale jednocześnie będąc doświadczeniem bardzo intymnym, pozostawia jednostkę w głębokiej separacji na różnych poziomach.
Nie różnicując tego, co polityczne i prywatne, ze zrozumieniem, że jedno wyrasta z drugiego, skupiam się na ściśle osobistym doświadczeniu, które może wprowadzić widza w szerszy kontekst lub nie.
Wykonanie pracy solo na temat komunikacji oznacza zadanie „klaskania jedną ręką” – trudne, prowokacyjne i szalenie skomplikowane.
To samo dotyczy mówienia o tematyce wojennej, która jest zbyt obszerna, by się nią dzielić i zbyt intymna, by ją zrozumieć.
W połączeniu te tematy dają podwójnie skomplikowany konflikt, który w rzeczywistości stał się podstawowym instrumentem badań i okazał się mieć w sobie coś kontrowersyjnego i wspólnego.
Nie/możliwość komunikowania się z kimś zmusiła mnie do szukania różnych sposobów komunikacji w ramach nie posiadania niczego poza przestrzenią, czasem i ciałem odnoszącym się do wojny, która pozostawia osobę obnażoną, postawioną przed pytaniem – co masz, kiedy masz nic?
Nie/możliwość mówienia o wojnie nie pozostawiła mi innego wyboru, poza wycięciem wszystkich możliwych dodatkowych kontekstów, wybraniem możliwie wąskiego formatu, mówieniem dokładnie z własnego doświadczenia, z własnego ciała, które przeżywa nieustanne pytania/uczucia/stany, odnajduje się w nich i zatraca.
Choć ciało wciąż niesie ze sobą wiele stereotypów i obrazów, których nie sposób się pozbyć, wydaje się być najbardziej intymnym i prawdziwym źródłem możliwości lub niemożliwości do mówienia o wojnie.
Trzymamy kciuki za dalszą pracę twórczą Mashy!
W obliczu nieustającego zagrożenia z jakim od niemal roku zmagają się obywatele Ukrainy oraz związanego z tym dalszego braku możliwości powrotu do działalności zawodowej w swoim kraju, Narodowy Instytut Muzyki i Tańca kontynuuje program wsparcia dla artystów ukraińskich, którzy odnaleźli się na polskim rynku pracy w kulturze lub dopiero zbierają pierwsze doświadczenia.
В умовах постійної загрози, з якою громадяни України борються вже майже рік, і пов’язаної з нею подальшої неможливості повернутися до професійної діяльності у своїй країні, Національний інститут музики і танцю продовжує програму підтримки українських артистів, які опинилися на польському ринку праці в культурі або лише набуваютьпершого досвіду.
