Rok 2024 był o celebracji, a o 2025 możemy już śmiało powiedzieć, że był o budowaniu sojuszy i współprac. Obserwujemy, że właśnie tego potrzebuje dziś świat. Zamiast „grać do swojej bramki” i walczyć między sobą, warto zauważyć, jak wiele nas łączy — razem jesteśmy w stanie zdziałać znacznie więcej.

W duchu tej myśli w tym roku aktywnie uczestniczyłyśmy w rozmowach krakowskiego środowiska tańca współczesnego. Ich efektem było powołanie Krakowskiego Porozumienia dla Tańca. Jeszcze w tym samym roku, w ramach trwających rozmów Porozumienia z władzami miasta, udało się zmienić profil stypendiów Miasta Krakowa — od przyszłego roku będą one obejmować nie tylko produkcję dzieł, ale także wspierać procesy artystyczne. Dodatkowo powstał otwarty nabór ofert do programu Niezależna scena tańca współczesnego.

Niedawno z ogromną radością dzieliłyśmy się także informacją, że Kraków będzie jednym z operatorów Przestrzeni Sztuki w kolejnych latach. To dla nas kolejny realny krok w stronę wzmacniania pozycji tańca w Polsce — krok wypracowany wspólnie z Krakowskim Porozumieniem dla Tańca i Teatrem KTO.

Jeśli chodzi o współprace międzynarodowe, z jeszcze większą radością przyjęłyśmy wiadomość, że KCC zostało członkinią sieci European Dance Development Network — jako jedyna na ten moment instytucja w Polsce. Nie możemy się doczekać działań i możliwości, jakie otwiera przed nami obecność w tej sieci.

Ogromną radością była dla nas również informacja o otrzymaniu dofinansowania z programu GPS / Global Practice Sharing, realizowanego przez Movement Research w Nowym Jorku przy wsparciu Trust for Mutual Understanding. Nie chcemy jeszcze zdradzać zbyt wiele, ale już przebieramy nogami, by móc powiedzieć Wam, kogo będziemy gościć w Krakowie w przyszłym roku!

Przez cały ten czas wzmacniałyśmy również nasz wewnętrzny sojusz — kolektyw. Dla wielu osób wciąż bywa to nowością, a nawet ewenementem, gdy mówimy, że pracujemy kolektywnie, zwłaszcza w ramach instytucji publicznej. A jednak — to nadal się dzieje i mamy się z tym dobrze. Wciąż sprawdzamy, negocjujemy, uczymy się i dzielimy.

Jak się wzmacniamy? Choćby pozwalając sobie na małe workation, podczas którego m.in. wspólnie myślałyśmy nad wizją miejsca, które tworzymy. Gdyby ktoś zapytał nas o przepis na kolektywność, wspólne wyjazdy — a szerzej: dawanie sobie przestrzeni na rozmowę i wspólne marzenia — byłyby jednym z jego kluczowych składników.

W tym roku również jednym z najważniejszych wydarzeń była 5. edycja Krakowskiego Festiwalu Tańca, która odbyła się pod hasłem ZANURZENIA.

Organizatorki i kuratorki (Agnieszka Barańska-Kozik, Karolina Graca, Aleksandra Honza, Monika Szpunar, Monika Węgrzynowicz, Dominika Wiak) zadbały w tym roku nie tylko o różnorodność formalną spektakli, zwłaszcza w kwestii do podejścia czym jest taniec i choreografia, ale też o zróżnicowaną (choćby wiekowo) grupę odbiorczą. Ścieżki, którymi mogli i mogły poruszać się widzki i widzowie, były więc rozmaite, bywały rozmyte, a ich wytyczanie przez niektórych uczestników mogło następować po raz pierwszy. Zarówno u stałych bywalców, do których nieskromnie bym się zaliczył, jak i nowych widzek. To, że festiwal jest w ciągłym ruchu i zmienia się – o czym dają bezpośrednio znać poprzez tegoroczne hasło („Zanurzenia”) organizatorki – jak woda, jest chyba dość oczywiste. Co z tego wynika?
– Głębiej, Marcin Miętus, relacja z 5. Edycji KFT

Krótką relację możecie zobaczyć w tym wpisie, a tekst Marcina Miętusa przeczytacie tutaj.

Zachęcamy również do zapoznania się z powarsztatowym zinem, który jest efektem pracy uczestniczek i uczestników warsztatów pisarskich „Piszące ciało” z Elą Łapczyńską.

Festiwal w tym roku poprzedziła 2. Interdyscyplinarna Konferencja Naukowa Zanurzenia. Pytania o płynność w choreografii i tańcu, która, mamy nadzieję, stanie się regularnym wydarzeniem organizowanym przez KCC. Tegoroczny Call for Papers spotkał się z dużym zainteresowaniem, co tylko potwierdza, że potrzeba nie tylko tworzenia tańca, ale też rozmów o nim i jego różnych odsłonach.

Obiecałyśmy e-book zbierający teksty pokonferencyjne i prace już trwają! To nasz pierwszy raz przy tworzeniu takiego produktu, więc uczymy się wszystkiego od podstaw, ale jesteśmy już na finiszu. Liczymy, że początek przyszłego roku przywitamy premierą naszej pierwszej publikacji.

Trzymajcie kciuki!

Równie ważnym momentem w tym roku było otwarcie drzwi do naszego studia. Otwarte Studio KCC to projekt odpowiadający na głosy środowiska o braku przestrzeni do pracy dla osób artystycznych. Chcąc wyjść naprzeciw tym potrzebom, uruchomiłyśmy korzystanie z naszej przestrzeni w poniedziałki. Inicjatywa spotkała się z ogromnym zainteresowaniem — świadczą o tym liczba podziękowań pod postem na Facebooku, wiadomości prywatne oraz fakt, jak szybko rezerwowane są wszystkie poniedziałki.

Mamy nadzieję, że w przyszłości więcej krakowskich, a może i nie tylko, miejsc dołączy do tego rodzaju inicjatyw.

Oprócz inicjatyw wymienionych wyżej, w ciągu roku działo się wiele mniejszych i większych projektów, które były równie ważne.

Kontynuowałyśmy cykl warsztatów Roztańczone rodziny — edycje wiosenna i jesienna — i mamy już w planach kolejne spotkania. Warsztaty cieszą się dużym zainteresowaniem, a my cieszymy się, że możemy oferować wspaniały czas rodzinom z dziećmi!

Dzięki wsparciu KPO rozwijał się również projekt Matki w ruchu, w ramach którego w naszej przestrzeni odbywały się otwarte warsztaty dla mam: trochę ruchu, trochę rozmowy, w otwartej i bezpiecznej atmosferze.

Choć wciąż nie możemy sobie pozwolić na „stały repertuar”, udało nam się w tym roku pokazać kilka wyjątkowych spektakli:

• Rewolucja Księżyca – reż. Karolina Porcari
• Rooms by the sea – reż. Joanna Leśnierowska
• Meltdown – reż. Małgorzata Lech
• Babel. The resonance of language – reż. Baxi Ostrowski

Mamy nadzieję, że w przyszłości będzie tego jeszcze więcej!

Odbyły się również dwa jamy taneczne: jeden w ramach Nocy Tańca, drugi pod hasłem „Tak właśnie tańczę do mojej ulubionej piosenki” dla uczestniczek i uczestników naszych stałych grup, z okazji Międzynarodowego Dnia Tańca.

Oprócz wspólnych podróży, o których wspominałyśmy wcześniej, bardzo zależy nam na krajowych i międzynarodowych delegacjach. W tym roku udało nam się wziąć udział w kilku z nich — nie ma nic lepszego niż oglądanie spektakli na żywo, networking, nawiązywanie nowych kontaktów i samokształcenie się.

Odwiedziłyśmy m.in.: Nowy Jork (USA), Pragę (Czechy) – Bazaar Festival oraz Czeską Platformę Tańca, Moving Balkans, Hellerau (Niemcy), AeroWaves w Gorizii i Novej Goricii (Włochy/Słowenia), Biennale Sztuki Dziecka w Poznaniu oraz Kongres Tańca w Warszawie.

Oprócz tego szkoliłyśmy się w obszarach kuratorowania, produkcji i facylitacji.

Udało nam się również odwiedzić kilka miejsc z naszymi produkcjami:

• Rooms by the sea – Galeria Biała, Opole;
• Tens – Teatr KTO oraz Gdańsk;
• MISSPIECE – Teatr KTO, Rzeszów, Berlin.

W tym roku powstała także nowa produkcja KCC — Ślad ślimaka Alicji Czyczel, która swoją premierę miała podczas Krakowskiego Festiwalu Tańca. Było to wydarzenie wyjątkowe, ponieważ po raz pierwszy wyszłyśmy poza obszar NCK i sięgnęłyśmy po przestrzeń tuż za oknem – Łąki Nowohuckie, tak bliskie naszemu sercu i oku.

Wsparłyśmy również projekt z seniorami Moniki Szpunar – Hold onto dance, jej solowy spektakl Hold onto the wind, a także Bezdroże. wilderness Marty Wołowiec.

W ramach projektu Taniec w procesie wsparłyśmy w tym roku:

• Zuzannę Jeglorz i Karolinę Stępień
• Martę Mietelską i Małgorzatę Czajkowską
• Martę Wołowiec

Taniec w procesie jest jednym z naszych stałych projektów, a na przyszły rok planujemy jego małe odświeżenie. Zależy nam, aby wspólnie uczyć się feedbackowania, więc będzie to jeden z głównych punktów przy reorganizacji projektu.

A jeśli jesteście zainteresowane_ni lub potrzebujecie zewnętrznego oka – piszcie!

To oczywiście nie wszystko, co wydarzyło się w tym roku, ale nie sposób opisać wszystkiego w jednym wpisie.

Rok 2025 był pełen ruchu, spotkań, odkryć i wspólnych chwil — zarówno tych w przestrzeni studia, jak i poza nią. Jesteśmy ogromnie wdzięczne wszystkim, którzy byli z nami w tym czasie: artystkom, artystom, partnerkom, partnerom, uczestniczkom i uczestnikom warsztatów, widzom i współpracownikom.

Przed nami nowy rok, nowe marzenia, nowe wyzwania i kolejne przestrzenie do odkrycia. Nie możemy się doczekać, co przyniesie 2026 i z radością będziemy dzielić się z Wami kolejnymi krokami w podróży KCC!

Fot. Klaudyna Schubert, Dominika Wiak, Janusz Skórski, archiwum własne.