MONOLOG WEWNĘTRZNY

TWÓRCY_CZYNIE:

Tekst, reżyseria, wykonanie: Wojtek Ziemilski
Research, współpraca dramaturgiczna: Jowita Mazurkiewicz
Research, devising: Sean Palmer
Dźwięk: Jacek Mazurkiewicz
Produkcja: Olga Kozińska
Kurator: Tomasz Plata

Konsultacje naukowe: prof. dr hab. n. med. Piotr Albrecht, dr Nicolas Gold
Podziękowania: Sodja Lotker, Lea Kukovičič, Janek Turkowski, Dorota Głażewska-Ziemilska, Paweł Ziemilski, Marcin Kosakowski, Michał Libera, Asa Horvitz, lekarki i lekarze Państwowego Instytutu Medycznego MSWiA

Produkcja/kooprodukcja/wsparcie: Teatr Komuna Warszawa

 

O SPEKTAKLU:

„Leżę na scenie i rozmawiam ze swoim jelitem. Przykładam mikrofon do brzucha i nasłuchuję, co «mówi do mnie» moja mikrobiota. Próbuję zrozumieć, jak możemy się dogadać. A jednocześnie niekoniecznie wierzę, że ktoś mi odpowiada. Waham się między antropomorfizacją bakterii a obawą, że to kompletnie bez sensu. Choć kiedy mówię do tego, co jest w moich jelitach, nie zwracam się do abstrakcji – do boga, duszy czy samopoczucia. Mówię do bardzo konkretnej grupy żywych istot, z której każda ma swój charakter, swoje preferencje i potrzeby, każda istotnie wpływa na moje funkcjonowanie. Warto z nimi negocjować. Szkoda tylko, że nie ma żadnych, znanych nam, ludzkich sposobów na skuteczną komunikację.”

Punktem wyjścia najnowszego spektaklu Wojtka Ziemilskiego była choroba, z którą reżyser zmaga się od ośmiu lat. Uciążliwa, trudna do opanowania, niemożliwa do wyleczenia. Kolejne kuracje nie przynosiły poprawy, lekarze rozkładali ręce, alternatywne metody zawodziły. Aż w końcu pojawiła się nadzieja: jeden z globalnych koncernów farmaceutycznych wypuścił na rynek nowy lek. Nie do końca bezpieczny – ale obiecujący.

Tylko że wzruszająca opowieść o chorobie byłaby za prosta. Zamiast tego, Ziemilski przygląda się absurdowi swojej kondycji, testuje granice własnej wyobraźni i śmieje się z romantyzowania. Nie wiadomo, kiedy proces, którego doświadczają widzowie, jest poważną konfrontacją z własną ułomnością, a kiedy staje się parodią.

“Z pozoru bardzo prosta, minimalistyczna pod względem inscenizacyjnym, a jednocześnie nader głęboka opowieść o człowieku, teatrze i świecie. Ziemilski w tym “monologu na 38 bilionów głosów plus jeden” mówi o tym, jak człowiek zależy od bakterii, podważa więc ludzkie przekonanie o własnej podmiotowości i pełnej możliwości decydowania o sobie, poszerzając zarazem granice postulatu włączania różnych istot nieludzkich w procesy twórcze. Odważnie opowiada też o swojej ciężkiej, z kulturowego punktu widzenia mocno wstydliwej, chorobie.”

GULDA POLECA  ★★★★★

PODCAST Andy Rottenberg „Inna strona świata” Vogue.pl
Słucham podcastu