Wystawa zbiorowa

Wystawa czynna: 9 maja – 28 maja 2003 r., FOTO-GALERIA

Tradycje zorganizowanej działalności fotograficznej sięgają w Ostrowcu pierwszej połowy lat 50-tych kiedy to, z inicjatywy ostrowieckich fotografów, założono oddział Polskiego Towarzystwa Fotograficznego przy Hucie im. Marcelego Nowotki. Po jego formalnym zarejestrowaniu oddział włączono do Federacji Polskiego Towarzystwa Fotograficznego. W 1962 roku oddział PTF, po rejestracji w Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Kielcach, przyjąć ostatecznie nazwę: świętokrzyskie Towarzystwo Fotograficzne przy Hucie im. M. Nowotki w Ostrowcu świętokrzyskim.

Okres lat 60-tych to okres zanikającej działalności ostrowieckiego środowiska fotograficznego, które zostało w tym czasie zdominowane przez niezwykle aktywną grupę fotografików kieleckich. Jednocześnie nastąpiła w tym czasie zmiana pokoleniowa. Fotograficy starszej generacji nie podjęli z różnych powodów pracy na rzecz ŁTF. Ich miejsce zajęli młodzi pasjonaci, odważnie nawiązujący do zataczającej coraz szersze kręgi awangardy.

Przełomową datą w historii ostrowieckiego środowiska artystycznego był rok 1975 kiedy to, z inicjatywy Muzeum Regionalnego w Ostrowcu, powstała grupa twórcza o umownej nazwie „Grupa 10”, w której szeregach znalazło się również dwóch fotografików. Wkrótce dołączyło do nich jeszcze trzech młodych adeptów. W roku 1983 właśnie ta piątka postanowiła stworzyć oddzielną formację środowiskową pod nazwę „Grupa V”.

Dziesięć lat działalności wspomnianej formacji pozwoliło wypromować ostrowieckie środowisko fotograficzne poza Ostrowcem. W roku 1996 powstał z inicjatywy Miejskiego Centrum Kultury, mieszczący się w jego strukturach, „Foto Klub Browar”. Był to niezwykle udany pomysł na odświeżenie atmosfery twórczej i zasilenie środowiska młodymi utalentowanymi osobami. 30. 04. 1996 roku odbył się pierwszy wernisaż, który zainicjował jednocześnie działalność stałej galerii fotografii. W roku 2003 zmieniono nazwę klubu na „Foto-Klub Galeria MCK”, gdzie w nazwie nawiązano do nowooddanej galerii fotografii Miejskiego Centrum Kultury.

Obecnie klub liczy trzydzieści dwie osoby z różnych grup wiekowych, w tym czterech członków ZPAF. Wspólnym mianownikiem dla podejmowanych działań jest fascynacja fotografią oraz chęć wspólnego działania w grupie. Mamy nadzieję, że prezentowana w Galerii Fotografii Nowohuckiego Centrum Kultury wystawa może być tego najlepszym przykładem.

Prezes „Foto-Klubu Galeria MCK”
Andrzej Łada

fot. Stanisław Dulny

fot. Andrzej Łata

fot. Longin Łępicz

Wystawa zbiorów Krakowskiego Towarzystwa Fotograficznego i jego Muzeum Historii Fotografii im. prof. Władysława Bogackiego w Krakowie

Wystawa czynna: 3 kwietnia – 4 maja 2003 r., FOTO-GALERIA

Tę unikatową kolekcję, ocaloną i zabezpieczoną przez żołnierzy Armii Krajowej na kresach wschodnich sprowadziło do Polski Krakowskie Towarzystwo Fotograficzne w 1966 r.
Na fotografiach można obejrzeć rozległe panoramy miejskie, wspaniałe – i jakże dla nas cenne – zabytki kultury i architektury wileńskiej: Uniwersytet Stefana Batorego, Katedrę św. Stanisława, Ostrą Bramę, liczne kościoły: św. Jana, św. Anny, św. Ducha, św. Piotra i Pawła, św. Teresy – i ich wnętrza, ponadto klasztory: bazylianów, bernardynów, dominikanów oraz cmentarz na Rossie.
Przedstawiono okazałe gmachy użyteczności publicznej i pałace, skromne domy i urokliwe zaułki, detale, scenki rodzajowe, ludzi i krajobrazy – ukazując w ten sposób przedwojenny klimat Wilna i jego okolic z siłą autentycznego dokumentu który wzbogacono o pamiątki z tamtego okresu takie jak: książki, albumy, broszury, mapy i czasopisma.
Zamieszczone zdjęcia – a zwłaszcza popularne już wówczas pocztówki fotograficzne – tworzone były w obowiązującym wówczas nurcie piktorialnym propagowanym szczególnie przez twórcę „fotografii ojczystej” – Jana Bułhaka.
Na wystawie zgromadzono m. in. kolekcję kilkudziesięciu oryginalnych fotografii tego wspaniałego człowieka i artysty ukazujących Wilno z lat: 1919-1939 oraz serię zdjęć wykonanych przez niego tuż przed wybuchem II wojny światowej do albumu „Kresy polskie”.
Oznaczają się one prostą elegancją, wyczuleniem na kontrasty światła i cieni, charakterystycznymi zmiękczeniami obrazu, rozmyciem perspektywy i doskonałym wydobyciem głównego motywu często urozmaiconego dramaturgią chmur lub dyskretnym sztafażem.
Ta sentymentalna podróż do starego Wilna – gdzie tak wyraźnie czuje się Polskę – jest możliwa również dzięki takim fotografom jak: Kazimierz Lelewicz, Leonard Siemaszko, Bolesława i Edmund Zdanowscy i in. którzy wykonywali wówczas zdjęcia dla Agencji Fotograficznej „Światowid”, wileńskiego oddziału Ilustrowanego Kuriera Codziennego, a także czasopism: „As” i „Tajny Detektyw”.
Wystawa „Wilno w II Rzeczypospolitej” w obecnym kształcie, poszerzonym o różnorodne pamiątki z okresu międzywojennego została pokazana w Foto-Galerii Nowohuckiego Centrum Kultury dzięki uprzejmości niestrudzonego Prezesa Krakowskiego Towarzystwa Fotograficznego i Dyrektora MHF mgr Władysława Klimczaka (Es. FIAP, Hon. KTF, Hon. KKF i. in.) z którym łączy Krakowski Klub Fotograficzny w NCK wieloletnia współpraca – sięgająca okresu w którym prezesował w KKF w Nowej Hucie legendarny inż. Witold Michalik – w ramach wspólnie organizowanych spotkań, wystaw fotograficznych i pokazów.

Władysław Klimczak dnia 6 marca 2003 r. obchodził 80. rocznicę urodzin a w roku ubiegłym jubileusz 60. swojej namiętnej pasji kolekcjonerskiej, która pozwoliła utworzyć w 1972 r. pierwsze w Polsce Muzeum Historii Fotografii im. prof. Władysława Bogackiego w Krakowie.
Poświęcił jej niemal całe swoje życie dla dobra historii i kultury narodowej, a także dla przyszłych pokoleń czego przykładem jest również ta wystawa.

Adam Gryczyński

Wystawa fotografii Związku Polskich Fotografików Przyrodniczych

Wystawa czynna: 6-30 marca 2003 r., FOTO-GALERIA

Związek Polskich Fotografików Przyrodniczych powstał 25.IV.1995 r. w Warszawie, a inicjatorem jego utworzenia była kilkunastoosobowa grupa pasjonatów fotografii przyrodniczej, w tym zarówno zawodowców, jak i amatorów. Celem związku jest propagowanie piękna przyrody i popularyzacja fotografii przyrodniczej. ZPFP liczy obecnie około 350 członków. Aktualnie na terenie Polski działa 13 okręgów ZPFP, z których południowo-wschodnią Małopolską obejmuje Okręg Krakowski, z siedzibą w Krakowie.

Okręg Krakowski ZPFP zrzesza obecnie 43 osoby. Zebrania członków odbywają się w podziemiach budynku Instytutu Botaniki UJ w Krakowie, przy ul. Kopernika 27 (duży budynek na przeciwko bramy wejściowej od ulicy Kopernika) w każdy drugi i czwarty poniedziałek miesiąca o godz.18.30.
Na spotkaniach ogólnych autorzy mogą zaprezentować swoje zdjęcia oraz podzielić się swoimi uwagami i doświadczeniami z dziedziny techniki fotografowania. Innymi formami działalności są wystawy: przekrojowe lub tematyczne, pokazy slajdów dla publiczności, prelekcje na tematy przyrodnicze ilustrowane slajdami oraz plenery fotograficzne, organizowane głównie na terenie parków narodowych.

Wystawa fotografii Roberta Basia

Wystawa czynna: 6 lutego – 2 marca 2003 r.

Pierwszy raz w sposób świadomy zobaczyłem cerkiew w sierpniu 1996 roku. Otóż, jadąc w kierunku Bieszczad, przeczytałem z mapy, że po drodze, w miejscowości Hańczowa znajduje się cerkiew. Skręciłem z głównej drogi i po kilkunastu kilometrach zobaczyłem ją niedaleko od szosy, stojącą pomiędzy drzewami. Pomimo ulewnego deszczu poczułem jej piękno. Jej formę architektoniczną, kolorystykę, a także otoczenie – jakże inne od obserwowanego codziennie miejskiego krajobrazu Krakowa.

Tak właśnie rozpoczęła się moja fascynacja cerkwiami. Podczas tego wyjazdu udało mi się odnaleźć jeszcze kilka wspaniałych świątyń. Niestety, fotografowanie było utrudnione, ponieważ wszystkie otoczone były drzewami, których liście zazdrośnie strzegły trwającego od wieków piękna. Jechałem do Krakowa z niezłomnym postanowieniem powrotu w czasie bardziej sprzyjającym robieniu zdjęć.

Okazja pojawiła się dopiero rok później. W październiku 1997 roku pojechałem na plener w Bieszczady. Jadąc w tamte rejony wiedziałem na co nakieruję obiektyw.

Po plenerze, po obejrzeniu pierwszych, zachęcających rezultatów, poczułem niedosyt. Do tego stopnia, że w krótkim czasie pojechałem ponownie, później jeszcze raz, i jeszcze raz …

Początkowo fascynowała mnie architektura cerkwi. Ich spokojny majestat, sprzyjający wewnętrznemu wyciszeniu. A jednocześnie nieprzemijające trwanie – wbrew żywiołom, przeciwnościom, wbrew burzliwej historii. Podziwiałem również mistrzostwo budowniczych. Zwykłych wiejskich cieśli, którzy tworzyli niezwykłe dzieła. Sprzyjała temu mistyczna atmosfera zwiedzanych miejsc, w których, zdaje się, inaczej upływa czas. Gdzie ludzie żyją w trochę wolniejszym tempie, w kontakcie z naturą, a przez to bliżej Najwyższego.

Moje zainteresowania przesunęły się w kierunku wnętrza. Dosłownie i w przenośni. Zacząłem fotografować cerkwie „od środka”. Ponieważ wymagało to już bezpośredniego kontaktu z gospodarzami świątyń – zacząłem poznawać również ludzi. Byłem zdumiony i – muszę przyznać – zaskoczony ich życzliwością. Jednocześnie prowadzone z nimi rozmowy, pozwoliły mi ich bardziej poznać i zrozumieć.

To co dotychczas było dla mnie wyłącznie architekturą, stało się czymś więcej; urosło do rangi osobistego przeżycia. I dopiero wtedy ośmieliłem się fotografować uroczystości i uczestniczących w nich wiernych. Muszę przyznać, że udział w prawosławnym lub greko-katolickim nabożeństwie pozostawia niezapomniane wrażenie. Podniósł, mistyczną atmosferę tworząc: blask świec, woń kadzidła, śpiew chóru. W takich chwilach zastanawiałem się, czy stojąc z aparatem fotograficznym nie jestem aby intruzem i czy moja obecność nie burzy podniosłej atmosfery.

Przed podobnym dylematem stanąłem w trakcie selekcji wykonanych zdjęć. Oprócz wątpliwości co należy pokazać a co powinno stanowić swego rodzaju tajemnicę, należało pamiętać, że prezentowana wystawa powinna jednocześnie stanowić pewną całość. Spore rozterki budzi już sam tytuł – „Cerkwie”. Wszak na zdjęciach, oprócz cerkwi, zarówno prawosławnych jak i greko-katolickich, znajdują się świątynie pełniące obecnie funkcje kościołów. Jednak zdecydowałem zamieścić ich zdjęcia, ponieważ  w zamyśle twórców zbudowano je jako cerkwie i do dzisiaj z zewnątrz a i nierzadko wewnątrz wyglądają jak cerkwie. Jest to również moja prywatna próba powrotu do tego czym Polska i Polacy szczycili się przez całe wieki. Mam na myśli tolerancję i płynącą z niej bezinteresowną życzliwość w stosunku do innego człowieka.

Robert Baś