wystawa w ramach wydarzenia SIŁA FOTOGRAFII 2024

wystawa czynna w dniach 4-27.10.2024
FOTO-GALERIA

otwarcie wystawy – 3 października (czwartek), g. 18.00

W obiektywie sztuki

Tadeusz Rolke niemal nie rozstaje się z aparatem fotograficznym. Można powiedzieć, że świat ogląda jako fotografię, przez obiektyw aparatu. Fotografował dla tygodnika „Stolica”, miesięcznika „Polska”, dwutygodnika „Ty i Ja”, dla niemieckich pism „Stern” czy „Art”. Jednymi z najbardziej znanych są jego cykle powstałe we współpracy z projektantkami mody Barbarą Hoff i Grażyną Hase. Liczne wystawy w muzeach, galeriach i innych miejscach sztuki pozwoliły publiczności zapoznać się również z drugą stroną dorobku Tadeusza Rolke, czyli fotografią nazywaną przez autora „nikomu niepotrzebną”. To bogate archiwum zdjęć wykonanych nie na zlecenie, ale dla samego siebie. W jego skład wchodzi fotografia uliczna, artystyczna, osobista. Wrażliwość Tadeusza Rolke na otoczenie, a przede wszystkim na człowieka, sprawia, że w prawie każdej sytuacji dostrzega kompozycję i odnajduje momenty warte utrwalenia na fotografii. Ta fotograficzna czułość artysty łączy się z jego wielką pasją do samej sztuki, a wystawa W obiektywie sztuki chce o tej pasji opowiedzieć.

Tadeusz Rolke powraca do Lublina, który przez lata odwiedzał, m.in. podczas realizacji prawdopodobnie najważniejszego dzieła w dorobku, którym jest fotograficzny cykl Tu byliśmy. Lublin to jednak przede wszystkim miasto, w którym Tadeusz Rolke w 1950 roku rozpoczął studia na wydziale historii sztuki na KUL. Fałszywe oskarżenie i wyrok więzienia uniemożliwiły mu ukończenie studiów. Nie powstrzymało to jednak Rolke od złączenia swojego życia ze sztuką. To podczas studiów na KUL zawiązały się jego pierwsze „artystyczne” przyjaźnie. Poznał wówczas Jerzego Ludwińskiego, Włodzimierza Borowskiego, Urszulę Czartoryską, Wiesława Borowskiego, Ankę Ptaszkowską. Pozostawał w bliskich kontaktach z Grupą Zamek, której akcje fotografował na ulicach Lublina w 1961 roku. Zapytany przez Małgorzatę Purzyńską o przyczynę wyboru historii sztuki jako kierunku studiów, Tadeusz Rolke stwierdził: „Bo interesowałem się sztuką, a nie na przykład weterynarią” . Ta lakoniczna odpowiedź w krótki i dosadny sposób obrazuje kolejne dekady aktywności fotograficznej Tadeusza Rolke.

W 1956 roku podjął pracę w tygodniku „Stolica”. Na jego łamach ukazały się liczne reportaże fotograficzne dokumentujące portrety artystek, artystów i relacje z wystaw. Odnajdziemy tam rzeźby Aliny Szapocznikow, z którą artysta przyjaźnił się od drugiej połowy lat 50., wystawę Henry’ego Moore’a w Zachęcie, Zbigniewa Kupczyńskiego przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie czy materiał o studentach ASP w Warszawie. Po utracie pracy w „Stolicy” w 1960 roku Rolke przeniósł się do miesięcznika „Polska”. Maria Jarema, Jonasz Stern, Jerzy Bereś, Józef Gielniak to tylko niektóre postacie sceny sztuk wizualnych, które Rolke fotografował dla tego pisma. Reportaże prasowe to jednak tylko fragment rzeczywistości w obiektywie artysty. Tadeusz Rolke jako nie tyle obserwator, co uczestnik życia artystycznego był świadkiem większości ważnych wydarzeń artystycznych i towarzyskich. W rozmowie z Adamem Mazurem stwierdził: „Ja oczywiście nie fotografowałem wernisaży dla redakcji. Już wtedy zacząłem robić to, co robię całe życie, czyli fotografować dla siebie” . Tak oto blisko kręgu Klubu Galerii Krzywego Koła fotografował zarówno dzieła prezentowane na wystawach, jak i środowisko skupiające się wokół galerii, m.in. Henryka Stażewskiego, Edwarda Krasińskiego, Ewę Łunkiewicz-Rogoyską, Jerzego Tchórzewskiego, Tadeusza Dominika, Stefana Gierowskiego, Rajmunda Ziemskiego, Urszulę Broll, Marię Obrembę i wielu innych artystów. Tadeusza Rolke interesuje sztuka aktualna, która dzieje się tu i teraz, dlatego na jego fotografiach odnajdujemy pełną opowieść: od reprodukcji prac, dokumentacji wystaw i wernisaży po towarzyskie spotkania w mieszkaniach czy klubie Manekin.
Nieco później głównym „Treffpunktem”, jak mawia artysta, stała się Galeria Foksal. Był blisko od jej powstania i to z kręgiem tej galerii jest prawdopodobnie najczęściej kojarzony. Anka Ptaszkowska, która wraz z Wiesławem Borowskim i Mariuszem Thorkiem zakładała Galerię Foksal w 1966 roku, tak wypowiedziała się o aktywności Tadeusza Rolke i Eustachego Kossakowskiego w kręgu galerii: „Wszelkie efemeryczne akcje Galerii Foksal z happeningami na czele przepadłyby dla historii sztuki, gdybyśmy nie mieli w naszej grupie Eustachego Kossakowskiego i Tadeusza Rolke – dwóch w pełni zaangażowanych fotografów, którzy towarzyszyli wszystkim wydarzeniom. Dokumentacja fotograficzna, której są autorami, ma nie tylko bezcenną wartość historyczną, ale równą jej – wartość artystyczną. Wówczas nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy, traktując ich dzieło utylitarnie” .
Tadeusz Rolke obecny był jednak nie tylko w kręgach Krzywego Koła, Foksalu czy w pracowniach warszawskich artystów. Znajdował się tam, gdzie działo się coś artystycznie intrygującego. Odwiedzał Zachętę, krakowskie Krzysztofory, Pod Moną Lisą Jerzego Ludwińskiego we Wrocławiu czy Galerię OdNowa w Poznaniu. Jest autorem słynnego zdjęcia dokumentującego happening Uczulanie na kolor w ramach VIII Pokazu Synkretycznego Włodzimierza Borowskiego w 1968 roku. Wraz z Eustachym Kossakowskim dokumentowali happening uliczny pt. Parasol Czteroosobowy Tadeusza Kantora w 1969 roku.

W 1970 roku Tadeusz Rolke wyemigrował do Niemiec. Nie opuściły go jego artystyczny instynkt i intuicja, zamieszkał w Hamburgu, gdzie przez lata tworzył drugi, obok Tu byliśmy, najważniejszy cykl swojego dorobku, czyli Fischmarkt. W ciągu dekady emigracji podjął współpracę m.in. z pismami „Stern”, „Die Zeit”, „Spiegel”, a w późniejszym okresie z magazynem „Art”. Od rządowej agencji Inter Nationes, a potem także od wydziału kultury miasta Hamburga, otrzymał propozycję wykonania serii portretów artystów niemieckich. Te fotografie, po latach odkryte w archiwum, oglądać można było na wystawie pt. Kunszt w Warszawie w 2022 roku. Marek Grygiel, kurator wystawy, tak pisał o kontaktach Tadeusza Rolke z artystami niemieckimi: „Stanowią unikalny i wyjątkowy zbiór nigdy dotąd niezaprezentowany, z którego znane są tylko pojedyncze portrety Josepha Beuysa i Gerharda Richtera, bowiem sława tych twórców daleko wykraczała poza lokalne środowiska. A trzeba nadmienić, że sztuka lat 70. poprzez swoją różnorodność zaczęła wtedy nabierać nowych znaczeń i przekraczać ustalone schematy” .
Najbardziej jednak symbiotycznym przejawem współpracy fotografa artysty z czasopismem wydaje się ta z magazynem poświęconym sztuce „Art”. Na początku lat 80., po powrocie do Polski, Tadeusz Rolke miał przygotować fotograficzne portrety wybranych przez siebie twórców. W efekcie współpraca z magazynem trwała przez kolejne blisko dwadzieścia lat. Powstały liczne materiały, w których Rolke w twórczy sposób aranżował fotograficzne spotkania z artystkami i artystami. Byli wśród nich m.in. Zbigniew Libera, Paweł Althamer, Jan Tarasin czy Monika Sosnowska.
Pod koniec pobytu w Niemczech Tadeusz Rolke zaczął wystawiać swoje fotografie: Ojcowie i dzieci, Fischmarkt, Świat to teatr to tylko pierwsze tytuły pokazów jego twórczości. Z biegiem lat ich lista zaczęła się w szybkim tempie wydłużać i dziś artysta jest jednym z najczęściej wystawianych w kraju i za granicą polskich twórców. Ma w dorobku wystawy indywidualne w Kunstverein w Hamburgu, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Fundacji Galerii Foksal, galeriach Instytutów Polskich w Berlinie, Budapeszcie, Bratysławie, Paryżu, Düsseldorfie, a ponadto w Centrum Sztuki Współczesnej, Żydowskim Instytucie Historycznym, Galerii Le Guern, Domu Spotkań z Historią w Warszawie oraz wielu innych galeriach i instytucjach w Polsce i na świecie.

Trudno byłoby w jednym miejscu zaprezentować wszystkie oblicza relacji Tadeusza Rolke ze sztuką. Wystawa W obiektywie sztuki jest zatem kontynuacją opowieści o twórczości artysty. Zresztą nie ustaje on w realizacji nowych projektów fotograficznych. Wystawa obejmuje portrety trzech artystek młodego pokolenia wykonane przez Tadeusza Rolke specjalnie na tę okazję. Dziś niezwykle chętnie zaglądamy twórczyniom i twórcom do ich pracowni, przyglądamy się warsztatowi i metodom pracy. Tadeusz Rolke robi to nieprzerwanie od blisko siedemdziesięciu lat. Świat artysty kręci się wokół sztuki i możemy być pewni, że Rolke jeszcze nas zaskoczy.

– Olga Guzik-Podlewska, kuratorka wystawy

Tadeusz Rolke – urodził się w 1929 roku w Warszawie. Jeden z najwybitniejszych autorów w historii fotografii polskiej. Studiował historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i Uniwersytecie Warszawskim. W latach 60. pracował w tygodniku „Stolica” oraz miesięczniku „Polska”. W latach 1970-1980 mieszkał w Niemczech i fotografował dla takich czasopism, jak „Stern”, „Der Spiegel”, „Die Zeit”. Twórczość Tadeusza Rolke prezentowana była na licznych wystawach w Polsce i zagranicą, m.in. w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie (1997, 2009), Fundacji Galerii Foksal w Warszawie (2003), Żydowskim Instytucie Historycznym w Warszawie (2003, 2016), Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie (2012), Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie (2013), Centralnej Akademii Dramatycznej w Pekinie (2015), Centrum Historii Miejskiej we Lwowie (2016), Instytutach Polskich w Berlinie (2006, 2019), Düsseldorfie (2005), Bratysławie (2000), Paryżu (2005), Sesc Consolação w São Paulo (2015), Chińskim Narodowym Muzeum Sztuki w Pekinie (2015), Galerii Le Guern w Warszawie (2010, 2013, 2018, 2019, 2022), Domu Spotkań z Historią w Warszawie (2008, 2019), Muzeum Literatury w Warszawie (2021), Centrum Spotkania Kultur w Lublinie (2023).

Kuratorka projektu SIŁA FOTOGRAFII 2024 – Monika Stachnik-Czapla

wystawa w ramach wydarzenia SIŁA FOTOGRAFII 2024

czynna w dniach 4-27.10.2024 r.

foyer Sceny NCK

Nowa Huta jest miastem – symbolem, w którym zogniskowały się blaski i cienie powojennej historii Polski. Jest także fenomenem w skali europejskiej ze względu na czas i miejsce narodzin, dynamikę rozwoju oraz wydarzenia jakie odcisnęły w niej ślad. Posiada specyficzny, lecz trudny do zdefiniowania „genius loci”, który dawniej wyraźnie odróżniał ją od Krakowa – sanktuarium narodowego, a obecnie, mimo postępującej integracji rozumianej jako proces wyrównywania się wzorców kulturowych i tworzenia jednolitego społeczeństwa, wciąż zachowuje w świadomości społecznej cząstkę własnej odrębności. Na fali zainteresowania Nową Hutą, warto przypomnieć fotografów towarzyszących jej z kamerą, przez wszystkie lata budowy. Spoglądając w przeszłość, możemy lepiej poznać jej charakter. Możemy też sprawiedliwiej ocenić ogrom pracy budowniczych, których zbiorowy wysiłek pozwolił w stosunkowo krótkim czasie zbudować to miasto od podstaw. Niewątpliwie posiada ono w sobie to „coś”, które intryguje kolejne pokolenia historyków, socjologów, pisarzy, dziennikarzy i artystów różnych dziedzin, próbujących zmierzyć się z jej osobliwością.

W ukazywaniu tematyki nowohuckiej ma także swój wkład Krakowski Klub Fotograficzny, „spadkobierca” i kontynuator założonego w 1955 r. przez Jerzego Suberlaka Oddziału Polskiego Towarzystwa Fotograficznego (PTF), a potem Klubu Fotograficznego przy Zakładowym Domu Kultury Huty im. Lenina. 

Przybliżając lokalną historię, sięgnijmy do narodzin Nowej Huty, czyli dnia 24 lutego 1949 r., kiedy podjęto ostateczną decyzję o jej powstaniu, a generalnym projektantem został mianowany inż. Tadeusz Ptaszycki. Budowa pierwszych osiedli – przy której od samego początku obecni byli fotografowie – do dziś wyznacza podstawowy kształt miasta i jest traktowana przez specjalistów jako „wybitna kreacja urbanistyczna”. Rozpoczęto ją 23 czerwca 1949 r. pośród falujących łanów zboża, na gołym terenie we wsi Mogiła pod Krakowem.

W 1955 r. w Nowej Hucie zawiązał się oddział Polskiego Towarzystwa Fotograficznego (PTF), a jego założycielem i pierwszym prezesem był Jerzy Suberlak, dziennikarz i fotoreporter, który jednocześnie podjął pracę w zakładowej gazecie kombinatu „Budujemy Socjalizm”. Wraz z „październikową odwilżą” coraz wyraźniej zaczął się wyłaniać amatorski ruch fotograficzny. W 1957 r. nowohucki oddział PTF zorganizował swoją pierwszą wystawę w Klubie Międzynarodowej Prasy i Książki, a w czerwcu 1958 r. nowym prezesem został Witold Michalik. W październiku 1961 r. uchwalono likwidację tutejszego oddziału PTF, a powołano w to miejsce stowarzyszenie pod nazwą Klub Fotograficzny Domu Kultury HiL, który później przybrał nazwę: Klub Fotografików Amatorów (KFA) Zakładowego Domu Kultury HiL, przechodząc organizacyjne pod patronat Domu Kultury na os. Młodości.

W 1971 r. Klub był współorganizatorem ogólnopolskiego konkursu fotografii artystycznej dla grupy zawodowej i amatorskiej pod nazwą „XX lecie Nowej Huty i Huty im. Lenina”. Wzięli w nim udział członkowie Związku Polskich Artystów Fotografików: Henryk Hermanowicz, Henryk Makarewicz i Roman Wesołowski. Wśród grupy amatorów czołowe nagrody uzyskali członkowie KFA: Robert Kosieradzki, Władysław Rospondek, Witold Michalik i Zbigniew Kot. Konkurs zaowocował wystawą obejmującą 154 prace 17 autorów. Fragment tej wystawy z autorsko opracowanymi zdjęciami jest przechowywany w archiwum klubowym jako cenny depozyt.

Na wystawie „75 lat Nowej Huty” znalazły się głównie prace nagrodzone, które były nadesłane na w/w konkurs, a następnie prezentowane w Galerii „Rytm” ZDK HiL. We wstępie do katalogu wystawowego przewodniczący jury konkursowego, krytyk Juliusz Garztecki napisał:

„Fotografia dokumentująca życie i historię współczesną nie cieszy się u nas poważaniem na jakie zasługuje. Trzeba więc podkreślić wielką zasługę organizatorów konkursu, którzy nadali jej rangę równą z fotografią artystyczną czy prasową, które zawsze mogą liczyć na uczestniczenie w konkursach i nagradzanie. Należy życzyć, aby nasz konkurs uświadomił wszystkim, że również i dokument fotograficzny reprezentuje wartości wysokie, stale wzrastające z latami. Jako świadectwo współczesności dla przyszłości, jako dowód naoczny pracy, triumfów, porażek, radości i smutków naszego pokolenia”.

Dzisiaj, po upływie kilku dekad od napisania tych słów,  obrazy uchwycone przez ówczesnych fotografików urosły do rangi wartościowego świadectwa społecznego, dokumentu będącego dla starszej generacji źródłem wspomnień, a dla młodszych – porcją dodatkowej wiedzy pomocnej w odkrywaniu prawd o życiu. Zdjęcia te były eksponowane na wielu wystawach, dlatego niektóre z nich są podniszczone, za to w pełni autentyczne. Nasza wystawa zamyka klamrą historyczny okres działalności Oddziału Nowohuckiego Polskiego Towarzystwa Fotograficznego, a następnie Klubu Fotografików Amatorów przy Zakładowym Domu Kultury Huty im. Lenina.

Po przeniesieniu w 1983 r. siedziby Klubu do Nowohuckiego Centrum Kultury (NCK) i wkrótce po śmierci Witolda Michalika (1985 r.) nowym prezesem został Zbigniew Kot, który piastował tę funkcję do 1997 r., kiedy to uchwalono nową, do dziś obowiązującą nazwę: Krakowski Klub Fotograficzny, zaś na kolejnego prezesa wybrano Mieczysława Libronta. Obecnie funkcję tę sprawuje Monika Stachnik-Czapla. 

W okresie istnienia KKF zorganizowano setki wydarzeń: wystaw, konkursów, pokazów, spotkań autorskich, kursów, warsztatów, wykładów i prelekcji dla dziesiątków tysięcy uczestników i odbiorców. W historii Klubu zapisało się ponad 1 000 członków, kandydatów i sympatyków.

W najbliższych planach Krakowskiego Klubu Fotograficznego – w związku z nadchodzącym jubileuszem 70-lecia KKF – jest wiele przedsięwzięć takich jak: digitalizacja i opracowanie najcenniejszych zdjęć i dokumentów, wydanie katalogów, albumu, zorganizowanie wystaw, spotkań i prezentacji, gdyż one, ciesząc się popularnością wśród odbiorców, motywują do działania, poszukiwania sensu i wartości. Są one próbą wykorzystania nowych, twórczych i technicznych możliwości, ale też stawienia czoła współczesnym realiom i wyzwaniom. Są także gwarancją ciągłości dzieła, zapoczątkowanego w Nowej Hucie przez pionierów nowohuckiej fotografii, których fragment dorobku mamy zaszczyt i przyjemność pokazać w ramach wydarzenia „Siła Fotografii 2024”.  

– Adam Gryczyński

Autorzy fotografii:
Henryk Hermanowicz
Zbigniew Kot
Robert Kosieradzki
Janusz Lisiecki
Henryk Makarewicz
Franciszek Partyka
Wiktor Pental
Władysław Rospondek
Roman Wesołowski

Krakowski Klub Fotograficzny istnieje od 1955 roku, tym samym jest jednym z najstarszych klubów fotograficznych w Polsce. Od 1983 roku swoją siedzibę ma w Nowohuckim Centrum Kultury, jednak z Nową Hutą związany jest od początku jej istnienia. Klub skupia pasjonatów i miłośników fotografii o różnorodnych zainteresowaniach i technikach fotografowania. Głównym celem działalności KKF jest rozwijanie i doskonalenie fotograficznych pasji poprzez szkolenia, prezentacje, warsztaty, a także wystawy, plenery i konkursy.

Kuratorka projektu SIŁA FOTOGRAFII 2024 – Monika Stachnik-Czapla

Otwarcie wystawy – 5 września (czwartek), g. 18.00

Wystawa czynna 1.08-30.09.2024 r.

FOTO-GALERIA

Maria Grazia Colcera kieruje obiektyw na równinę Castelluccio di Norcia, która wiosną  wypełnia się kolorami, niezwykłym rozkwitem przyrody, który fascynuje i podnosi na duchu. Autorka nie poprzestaje jednak na pejzażach, lecz sięga do zbliżeń, które w obrazie przybierają zupełnie inną formę, nawiązując do puentylizmu i impresjonizmu końca XIX wieku, porównanie o tyle trafne, że fotografia może w niektórych przypadkach pozwolić sobie na konkurowanie z malarstwem, zachowując oczywiście swoją specyfikę.
– Manfredo Manfroi

Maria Grazia Colcera – urodzona w Dolo (Wenecja), wczesną twórczość artystyczną rozwinęła w trakcie studiów rysunku w Akademii Sztuk Pięknych u malarzy Borsato i Missaglii. Całe jej życie obraca się wokół sztuki, a kiedy musi przerwać studia, aby poświęcić się firmie i rodzinie, przekłada to na swoją pracę jako projektantka mody i kobieta biznesu. I tak właśnie świat mody przybliża ją to do fotografii: odkrywa instynktowny pociąg do tej formy artystycznej i zaczyna to robić, poznając jego technikę i sposoby ekspresji, dołączając w 2012 roku do klubu fotograficznego Obiektyw w Dolo, a wkrótce potem do Włoskiej Federacji Stowarzyszeń Fotograficznych (FIAF). I już nie przestała: uczęszczała na kursy i warsztaty do Veroniki Gaido, Monici Silva, George Tatge, Michele Gregolin, Nico Zaramelli, Nicoli Verardo, Silvii Pasquetto, Gianpaolo Romagnosi i Ferdinando Fasolo. Wystawiała na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych; zajmuje m.in. drugie miejsce w konkursie FIAF „Foto Veneto” w 2013 roku. Eksploruje miejsca, krajobrazy, kulturę: „Otworzyłam drzwi i zaczęłam podróżować. Odkrywanie nowych horyzontów, poznawanie ludzi. Aparat  fotograficzny jest zawsze ze mną.” Grazia zmarła 6 sierpnia 2023 r.

Otwarcie wystawy – 9 maja (czwartek), g. 18.00

Wystawa czynna od 9.05.2024 r. do 31.07.2024 r.

Rynek NCK

Nowohuckie Centrum Kultury prezentuje trzecią z czteroletniego cyklu plenerowych wystaw fotograficznych pod wspólnym tytułem „Cztery żywioły”, którego autorami są fotografowie zrzeszeni w Krakowskim Klubie Fotograficznym, a pomysłodawcą Zbigniew Grzyb – dyrektor NCK.

Żywioły to najpotężniejsze siły wszechświata, bez których życie na ziemi byłoby niemożliwe – to niezwykle istotne elementy, które się uzupełniają i pozostają we wzajemnej zależności. Już w starożytności wyróżniono cztery żywioły tworzące esencję świata: ziemię, powietrze, ogień i wodę.

Powietrze nas otacza i dzięki niemu żyjemy. Jednocześnie jest czymś tak oczywistym, niedostrzegalnym i ulotnym, że na ogół kompletnie zapominamy o jego istnieniu, a przecież ma ono tak wiele praktycznych zastosowań, które wzbogacają nasze codzienne życie. Wystarczy górski spacer, gdzie jest ono bardziej krystaliczne lub pobyt nad morzem, gdzie możemy poczuć słony, morski podmuch na twarzy doświadczając terapeutycznej mocy żywiołu powietrza, a jego subtelna energia przypomina o ważności słuchania, oddychania i bycia w harmonii z otaczającym nas światem.

A czy można sfotografować coś czego nie widać? Teoretycznie nie. Jakież więc trudne zadanie stanęło przed Krakowskim Klubem Fotograficznym, kiedy przyszło mu zmierzyć się z kolejnym tematem składającym się na czteroletni cykl wystaw plenerowych pod wspólnym tytułem „Cztery żywioły”. Fotografowie skupili się bardziej na tym do czego powietrze może służyć lub co można nim wypełnić. Mamy więc na zdjęciach obłoki, zawieszone gdzieś w powietrzu, niebo, na tle którego rozgrywają się powietrzne spektakle sztormu lub zorzy polarnej, są balony lub bańki mydlane szczelnie powietrzem wypełnione, spadochrony które funkcjonują tylko wtedy, kiedy złapią podmuch powietrza oraz samoloty przecinające powietrzne korytarze. A zatem kolejny żywioł został przez Krakowski Klub Fotograficzny opanowany – mówi Monika Stachnik-Czapla, Prezes Krakowskiego Klubu Fotograficznego

Niezależnie od tożsamości i położenia, każdy na Ziemi może stać pod słońcem, poczuć wiatr na twarzy, zobaczyć światło księżyca i gwiazd. Wszyscy jesteśmy związani z Naturą i przez nią. Oddychamy tym samym powietrzem, pijemy tę samą wodę, czerpiemy życie z tej samej planety. Nasz obowiązek to chronić i cenić ten świat dla przyszłych pokoleń.
– Dalajlama

Autorzy fotografii prezentowanych w ramach wystawy:
Justyna Balawender, Maryla Baścik, Katarzyna Bielec, Anna Bubula, Barbara Czopek, Ryszard Cabała, Stach Gacek, Ewa Gajewska, Janusz Gajewski, Leopold Grela, Stanisław Guzik, Marta Hawlena, Marek Janikowski, Mirosław Janowski, Marcin Kopczyński, Monika Malkowska, Jarek Malkowski, Marcin Ochoński, Tomasz Orłowski, Bożena Pochopień, Małgorzata Radziejowska, Barbara Radziszewska, Magdalena Samburska, Katarzyna Skupień, Beata Sulikowska, Agnieszka Sumara, Monika Stachnik-Czapla, Agnieszka Świat, Stanisław Tkacz, Leszek Zajkowski, Jan Zych.

wystawa Związku Polskich Fotografów Przyrody – Okręg Krakowski

Wystawa czynna od 7 marca do 5 maja 2024 r.

FOTO-GALERIA

Wernisaż wystawy – 7 marca (czwartek), g. 18.00
Podczas wernisażu w sali kameralnej 203 pokaz przeźroczy o tematyce przyrodniczej.

W najnowszej odsłonie wystawy członków zrzeszonych w Okręgu Krakowskim Związku Polskich Fotografów Przyrody prezentowane są głównie ujęcia naturalnych zachowań różnorodnych gatunków zwierząt. Niektóre z nich żyją w spokojnej koegzystencji, wzajemnie nie wchodząc sobie w drogę. Mimo że ich życiowe ścieżki często się krzyżują, nie są dla siebie zagrożeniem. Inne, z natury drapieżne, począwszy od małych pająków czy płazów, a skończywszy na wilkach i orłach, polują, aby przeżyć. W ten sposób od wieków toczy się krąg życia. Właśnie tym wyjątkowym scenom postanowiliśmy się przyjrzeć, prezentując tym razem zdjęcia mniejszych organizmów, takich jak owady, płazy i gady. Miłośnicy spotkań z nieco większymi zwierzętami nie będą musieli czuć się pominięci, ponieważ będzie to również okazja do podziwiania wielu gatunków ptaków i ssaków w ujęciach naszych koleżanek i kolegów. Tradycyjnie już odwiedziliśmy z aparatami różnie miejsca w Polsce i na świecie, poszukując czasem nieoczywistych pejzaży natury, widzianych zarówno z ziemi, jak i powietrza.

W obecnych czasach, gdy fotografia może być wygenerowana komputerowo, coraz większe znaczenie ma autentyzm tego, co pokazujemy na zdjęciach natury oraz prawdziwość opowieści, którą zamierzamy przekazać fotografując daną scenę. Ujęcia poprzedzone długim nieraz wyczekiwaniem w bezruchu, długotrwałym podchodem czy też powstałe na skutek przypadkowego spotkania, zawsze będą wyjątkowe, jeśli pokazują prawdziwą, dziką przyrodę. Natura jest autentyczna i niepowtarzalna, tak jak emocje, które nam towarzyszą, gdy mamy okazję ją obserwować. Niech nasz zachwyt nad nią przełoży się również na odbiorców tych fotografii.

Autorzy: Andrzej Dajek, Wojciech Firlej, Leopold Grela, Emilia Grzędzicka, Adam Gutowicz, Krzysztof Hajduk, Mateusz Kotowicz, Dominika Kustosz, Paweł Łabaj, Piotr Łukasik, Janusz Mazalon, Krzysztof Morańda, Katarzyna Niedziołek, Beata Ostachowicz, Andrzej Pochopień, Tomasz Sikorski, Rafał Stankiewicz, Szymon Szopa, Patrycja Wąsikowska, Tomasz Wilk i Paweł Wrona