Archiwum kategorii: 2023

Wystawa prezentowana w ramach wydarzenia SIŁA FOTOGRAFII 2023

otwarcie wystawy – 6 października (piątek), g. 18.00

Wystawa czynna od 6.10.2023 r. do 31.12.2023 r.

FOTO-GALERIA

Lubię Charliego Wattsa z The Rolling Stones, choć może nie jest on postrzegany jako crème de la crème światowych bębniarzy, a raczej jako tło Micka Jaggera i pozostałych Stonesów. Ale dla mnie był i nadal jest esencją Stonesów, a właśnie ta esencja zawsze mnie pociągała – i staram się ją w tym, co robię, wykorzystywać.

Charlie Watts gra bez ozdobników, jest po prostu konsekwentną, w miarę równą lokomotywą zespołu. Tak też lubiłem grać: bez kwiatków, ale esencjonalnie. Czyli równo i mocno. I już jako człowiek trochę starszy lubię też tak gotować. Właśnie bez tych niepotrzebnych ozdobników, bez nadmiaru ziół, egzotycznych dodatków. Najważniejsza jest dla mnie esencja. Taka sama jest moja fotografia. Prosta, bez nowatorstwa, bez ekstremalnych efektów – ale esencjonalna.

– Chris Niedenthal

Podstawą wystawy „Esencjonalnie” jest wystawa „Niedenthal”, przygotowana przez Dom Spotkań z Historią, instytucję kultury miasta stołecznego Warszawy.

kuratorki: Anna Brzezińska, Katarzyna Puchalska
wybór zdjęć, teksty: Katarzyna Puchalska
projekt graficzny: Lotne Studio, grafo-mania
przygotowanie zdjęć do druku: Tomasz Kubaczyk
druk i oprawa fotografii: Ney Gallery&Prints

Chris Niedenthal – urodził się 21 października 1950 roku w Londynie, jako młodsze z dwojga dzieci Heleny (z domu Łyżwańskiej) i Jana Niedenthalów. Matka przed wojną pracowała jako stenotypistka w Polskiej Agencji Telegraficznej w Warszawie, emigrowała razem z polskim rządem we wrześniu 1939 roku. Ojciec, wileński prokurator, opuścił Polskę po wkroczeniu wojsk sowieckich 17 września 1939. Poznali się i pobrali w Wielkiej Brytanii.

W 1972 roku Chris Niedenthal ukończył studia fotograficzne w London College of Printing i przez pół roku pracował dla londyńskiej agencji Features International. Polskę po raz pierwszy odwiedził razem z rodzicami i siostrą w 1963 roku. Dwa lata później zaczął bywać tu sam, prawie w każde wakacje. W 1971 roku podjął pracę jako pilot wakacyjnych wycieczek do Polski. W maju 1973 przyjechał tu na zaproszenie Polskiej Agencji Interpress.

W latach 1974‒1978 pracował jako wolny strzelec, robiąc materiały m.in. dla niemieckich pism: tygodnika „Stern” i miesięcznika „Geo” oraz dla szwedzkiego dziennika „Expressen”. Od 1978 roku współpracował z magazynem „Newsweek”. W 1985 został fotoreporterem „Time”. Zasłynął fotografią reportażową przedstawiającą zarówno historyczne wydarzenia, jak i codzienność lat 80. Dokumentował m.in.: pierwszą wizytę Jana Pawła II w Polsce, powstanie Solidarności, wprowadzenie stanu wojennego, upadek komunizmu i przemiany demokratyczne w krajach Europy Wschodniej w 1989 roku.

Laureat nagrody World Press Photo w 1986 roku za portret sekretarza generalnego węgierskiego KC – Janosa Kadara, który trafił na okładkę ,,Time”. Autor społecznie zaangażowanych cykli fotograficznych traktujących o „niewidzialności” dzieci upośledzonych umysłowo (m. in wystawa „Tabu. Portrety nie Portretowanych”) i współautor z Tadeuszem Rolke wystawy „Sąsiadka” o trudnych relacjach polsko-żydowskich.

Po 2015 roku wrócił do fotoreportażu: Ten zawód to jest w pewnym sensie misja. Skoro tyle fotografowałem tej naszej historii, przez lata, to uważam, że nie mogę przestać, muszę udokumentować ten stan, w który popadliśmy teraz. W dawnej Polsce robiłem to dla bardzo ważnych pism światowych, teraz robię to dla siebie.

Wystawa prezentowana w ramach wydarzenia SIŁA FOTOGRAFII 2023

Otwarcie wystawy – 6 października (piątek), g. 17.00

Wystawa czynna od 6.10.2023 r. do 3.12.2023 r.

Złota Galeria CENTRUM

W swojej twórczości próbuję przez kształty, linie, plamy wejść w sferę, którą można by nazwać „pozaoczywistą”, przeniknąć do świata snów, obaw, archetypicznych lęków. Fotografia, jak każda ze sztuk, musi mieć walor „podprogowości”, który jest zdolny poruszyć w odbiorcy delikatne struny niespodziewanych uczuć i emocji.

Moje działania fotograficzne trafnie odzwierciedla zdanie Ansela Adamsa: „Prawdziwa fotografia nie musi być wyjaśniana, ani nie może być zawarta w słowach.”

– Bogdan Głowacki

Bogdan Głowacki – fotografować zaczął pod koniec lat 80. ubiegłego wieku. Wtedy – jak dla większości zresztą adeptów, amatorów i pasjonatów tejże sztuki – podstawowym narzędziem pracy był aparat Zenith, którym fotografowie usiłowali robić zdjęcia. „Usiłowali” bo brakowało wszystkiego: filmów, odczynników i papieru. Jak przyznaje Bogdan Głowacki: To uczyło dyscypliny przy aparacie i w ciemni. Wydaje mi się, że to procentuje  również w pracy z aparatem cyfrowym. Mam głębokie przekonanie, że tak jak na początku, uczę się nadal poszukując własnej, indywidualnej drogi.

Głowacki od 11 lat należy do Krakowskiego Klubu Fotograficznego, jest też członkiem Fotoklubu Rzeczypospolitej Polskiej. Do tej pory miał trzy wystawy autorskie, jego prace były też częścią wielu wystaw zbiorowych. Jest laureatem 6. Międzynarodowego Salonu „Martwa Natura w Fotografii” w Częstochowie  i Międzynarodowego Salonu Fotografii w Jarosławiu „Tylko jedno zdjęcie” w 2014 roku.

Wystawa prezentowana w ramach wydarzenia SIŁA FOTOGRAFII 2023

otwarcie wystawy – 5 października (czwartek), g. 18.00

Wystawa czynna od 6.10.2023 r. do 3.12.2023 r.

Czarna Galeria CENTRUM

Brzydkie miejsca

Szesnaście zdjęć to szesnaście kobiet.
Każdą z nich zapytałam, czy mogłabym sfotografować brzydkie miejsce jej ciała.
Nie było zdziwienia, protestów ani zaprzeczeń.
Po usłyszeniu pytania zamyślały się mówiąc: „dobrze, tylko które…”.
Okazało się, że każda z nich ma w ciele obszar, który uważa za brzydki.
Każda głęboko odczuwała, że taki jest.
U niektórych tych obszarów było kilka.
Ostatecznie do fotografii wybierałyśmy fragment ciała, który pojawiał się jako pierwszy, automatycznie.
Fotografowałam go prosto, w czarno-bieli, w świetle zastanym, obejmowałam kadrem wskazany obszar.
Zaczynały się opowieści.
O subiektywnie odczuwanej „brzydocie” tych miejsc stanowiły różne czynniki: estetyczne, zdrowotne lub pourazowe.
O chęci sprostania kobiecym wzorcom piękna.
O niemożności.
Każde miejsce ma swoją ukrytą historię.

– Jolanta Rycerska

Wystawa Jolanty Rycerskiej „Brzydkie miejsca” to projekt kobiety o kobietach, a właściwie o przeżywaniu własnej kobiecości w ciele. O mierzeniu się z obowiązującymi modelami piękna, kultem młodości i niekończącej się pracy nad swoim ciałem. Punktem wyjścia do powstania projektu było zaproponowanie znajomym kobietom sfotografowania „brzydkiego” miejsca na ich ciele. Pytanie było otwarte, nieco prowokujące, choć niczego nie narzucało, ani nie sugerowało. Mogło wywołać automatyczne odrzucenie pomysłu, negację istnienia takiej przestrzeni w swoim ciele lub próbę ukrycia jej, a jednak w żadnym wypadku tak się nie stało. Bohaterki zaproszone do fotografii natychmiast znalazły „to” miejsce. Ważna była ta pierwsza myśl, naturalnie szczery i celny impuls. To on prowadził do obszaru ciała, który jest obciążony kompleksami, ukrywany przed światem, czasem przed samą sobą. Okazało się, że nie są to wcale miejsca uważane powszechnie za intymne. „Wstydliwe” były ich walory estetyczne lub zdrowotne. Obciążone lękiem przed chorobą, przemijaniem lub odczuwane wprost jako nieakceptowalne wizualnie.

Wykonane fotografie pokazują jeden obszar ciała u każdej z bohaterek. Widzimy ich plecy, ramiona, dłonie, elementy twarzy… Nie odkrywamy żadnych reguł wyboru miejsca. W tym procesie obowiązują tylko subiektywne odczucia, trudne wspomnienia, własne „krzywe zwierciadła” prowadzące do surowego postrzegania siebie. To zjawisko – jak się okazuje – niestety powszechne. Diagnozuje obszary potrzebujące zauważenia, a potem przepracowania i uzdrowienia. Jolanta Rycerska dodaje: Wierzę, że kontemplacja „tych” miejsc na fotografiach pomoże uwalniać kobiety od zadanego im kulturowo ciężaru. Zobowiązania wdrażanego im od dzieciństwa. Prowadzącego do podporządkowania ich ciał zewnętrznym kryteriom bycia piękną w modelowy sposób.

Jolanta Rycerska – urodzona w Lublinie, doktor sztuki na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, wcześniej również absolwentka studiów magisterskich na Wydziale Filozofii na KUL, Europejskiej Akademii Fotografii oraz Studium Fotografii ZPAF. Od 2005 roku członkini Związku Polskich Artystów Fotografików. W latach 2011-23 pełniła funkcję prezes Zarządu Głównego ZPAF. Wykładowca Studium Fotografii ZPAF oraz Akademii Ekonomiczno-Humanistycznej w Warszawie. Wieloletnia kurator wystaw w warszawskich galeriach, m.in.: Starej Galerii ZPAF, Galerii Obok ZPAF, Galerii Jabłkowskich i Galerii Kordegarda. Dwukrotna stypendystka MKiDN (2016 i 2019) w dziedzinie sztuk wizualnych.

W 2014 roku otrzymała nagrodę specjalną MKiDN za osiągnięcia artystyczne na polu fotografii. Autorka trzydziestu dwóch wystaw indywidualnych (m.in. Poetyka trwania, Sąsiedzi, Mozaiki, Iluminacje, Silentium, Bajki niczyje, Polisemia znaczeń) oraz uczestniczka ponad sześćdziesięciu wystaw zbiorowych. Od 2016 roku członkini Rady Programowej Galerii Kordegarda. Obecnie pracuje na stanowisku kuratorki w Zachęcie –  Narodowej Galerii Sztuki.

Otwarcie wystawy – 15 czerwca (czwartek), g. 18.00

Wystawa czynna od 15.06.2023 r. do 30.07.2023 r.

Rynek NCK

Nowohuckie Centrum Kultury prezentuje drugą z czteroletniego cyklu plenerowych wystaw fotograficznych pod wspólnym tytułem „Cztery żywioły”, którego autorami są fotografowie zrzeszeni w Krakowskim Klubie Fotograficznym, a pomysłodawcą Zbigniew Grzyb – dyrektor NCK.

Żywioły to najpotężniejsze siły wszechświata – niezwykle istotne elementy, bez których życie na ziemi nie byłoby możliwe. Już w starożytności ludzie wyróżnili cztery żywioły tworzące esencję świata: ziemię, powietrze, ogień i wodę. Wszystkie uzupełniają się i pozostają we wzajemnej zależności.

Ogień jest potężny i niebezpieczny: kiedy pozwoli się mu rozprzestrzeniać, niszczy wszystko napotkane na drodze zostawiając popioły i zgliszcza. Jednak jest równocześnie bardzo potrzebny i pożyteczny, nie wyobrażamy sobie świata bez ognia. Wykorzystywany jest w fabrykach, w przemyśle i w każdym domu. Groźnie i boleśnie potrafi parzyć, ale oświetla, ogrzewa i tworzy nastrój, kiedy zapalamy dekoracyjne świece. Straszy nas i przeraża, a z drugiej strony ogień w kominku czy ognisku to jedno z tych zjawisk, w które możemy wpatrywać się bez końca. Ogień w różnych kulturach i epokach miał przypisane znaczenia symboliczne: był symbolem życia i energii witalnej, bywał też źródłem katastrof i pożarów, stąd – oprócz symboliki pozytywnej – bywa w różnych kulturach symbolem gwałtowności wzbudzającej grozę. Kojarzy się z wielką siłą, energią, pasją i odwagą, to także symbol miłości i namiętności. Od zarania dziejów fascynował ludzkość, często stając się elementem inspiracji dla artystów i projektantów.

– Monika Stachnik-Czapla, Prezes Krakowskiego Klubu Fotograficznego

Wernisaż wystawy – 29 czerwca (czwartek), g. 18.00

Wystawa czynna od 29.06.2023 r. do 24.09.2023 r.

FOTO-GALERIA

Podróże i fotografia to moje dwie największe pasje, które się wzajemnie napędzają. Wyruszam w podróż w poszukiwaniu ciekawych miejsc, aby m.in. utrwalić ich piękno w kadrze. Właśnie fotografia krajobrazowa jest mi najbliższa. Ona mnie relaksuje i najzwyczajniej w świecie cieszy. Nie zawsze pogoda dopisze, nie zawsze zrobię takie fotografie, jakie bym chciała, ale sama radość szukania miejsc, wyjazdów w grupie ludzi z tą samą pasją to jest coś niezastąpionego.

Fotografie prezentowane na wystawie wybrane zostały w celu przedstawienia miejsc które odwiedziłam w latach 2018-2023, są to popularne kierunki turystyczne, miejsca gdzie każdy był lub będzie. Część zdjęć była wykonana w okresie pandemii. Moje fotografie były wyróżniane i nagradzane na konkursach fotograficznych.

– Bożena Pochopień

Bożena Pochopień – mieszka w Krakowie, sercem związana jest szczególnie z Nową Hutą, gdzie spędziła dzieciństwo i młodość. Uważa, że każdy powinien mieć jakieś zainteresowania, dzięki którym może się rozwijać i doskonalić w zakresie, który mu odpowiada. Dla niej jest to fotografia, do której powróciła po latach. Dzięki spotkaniom i dyskusjom w Krakowskim Klubie Fotograficznym, do którego należy od 2011 roku zrozumiała, że w tej dziedzinie nauka nigdy się nie kończy, że fotografia wymaga cierpliwości i pokory. Na wyprawy dalekie i bliskie zawsze zabiera aparat fotograficzny, fotografuje przyrodę, architekturę i ludzi. Dużą satysfakcję czerpie z pracy fotoreportera wolontariusza dla Fundacji Pełna Życia.