Wystawa kolekcji Elżbiety Dzikowskiej

Wystawa czynna: 6-30 czerwca 2013 r., Foto-Galeria

Pani Elżbieta Dzikowska z d. Bochenek zbiera stare pocztówki od 7 lat. Ich kolekcjonowanie, wybór tematyki i głębsze zainteresowanie przeszłością własnego regionu, wypływa z inspiracji projektem „Czas zatrzymany” realizowanym w Nowohuckim Centrum Kultury, obejmującym gromadzenie, opracowywanie i udostępnianie fotografii z terenów na których powstała Nowa Huta.

Kartki pocztowe z Jej kolekcji pochodzą w większości sprzed około stu lat, a dotyczą głównie krakowskiego folkloru i tradycji. Prócz nich są reprodukcje dzieł rysunkowych i malarskich o różnorodnej tematyce; pokazują także znane postacie oraz wydarzenia religijne i patriotyczne o znaczeniu symbolicznym. Dawniej były ważnym środkiem komunikacji społecznej, a dziś pocztówki są kolekcjonowane i cenione dla swego urokliwego, sentymentalnego wyglądu i wartości historycznej.

Fotografie Leszka Dziedzica

Wystawa czynna: 6 czerwca – 31 sierpnia 2013 r., Foto-Galeria

Leszek Dziedzic (1931-2010) był absolwentem gimnazjum im.św. Jacka i Państwowej Szkoły Przemysłowej w Krakowie. Swój pierwszy aparat fotograficzny zbudował samodzielnie już w 1943 r., a systematycznie fotografował od 1948 r. Dyplom mistrza fotografii uzyskał w 1968 r., zaś od 1978 r. być członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików. Przez wiele lat swej pracy twórczej i popularyzatorskiej dał się poznał jako wielki miłośnik historii i zabytków Krakowa, któremu poświęcił 11 wystaw indywidualnych a ponadto zainicjował i prowadził w latach 1977-1992 znany w szerokich kręgach konkurs fotograficzny „Ocalić od zapomnienia”. Dzieciom poświęcił 2 wystawy – w tym „Beztroskie lata dzieciństwa”, pejzażowi zaś 6 wystaw pod hasłem „Czucz”. Odznaczony „Złotą Odznaką za Opiekę nad Zabytkami”, „Złotą Odznakę za Pracę Społeczną dla Miasta Krakowa”, był również laureatem „Nagrody miasta Krakowa” w dziedzinie kultury za całokształt pracy twórczej oraz otrzymał odznakę „Honoris Gratia”. Fotografie do wystawy „Beztroskie lata dzieciństwa” powstały w latach 60. ubiegłego wieku, i wciąż zachwycają swoim autentyzmem i bezpretensjonalnym ujściem tematu. Powiększenia wykonane własnoręcznie przez autora są mistrzowskim dokumentem minionej epoki, w której mimo  warunków egzystencji, dziecko zachowało swój własny, bogaty świat wewnętrznych emocji, tak świetnie uchwycony i utrwalony przez autora.

Wystawa plenerowa

Wystawa czynna: 16 maja – 30 października 2013 r., skwer przed NCK

Wystawę „Nowa Huta – najmłodsza siostra Krakowa” przypominamy po raz trzeci na fali niegasnącego zainteresowania historią tej dzielnicy Krakowa. Dzięki zachowanym fotografiom, możemy dziś lepiej wyobrazić sobie ogrom pracy budowniczych, który pozwolił w krótkim czasie wygenerować nowe miasto i kombinat metalurgiczny na terenach podkrakowskich wsi: Mogiły, Bieńczyc, Czyżyn, Pleszowa, Luboczy i in.. Nowa Huta wzniesiona w swej pierwotnej części według reguł realizmu socjalistycznego jest miastem – symbolem, w którym zogniskowały się blaski i cienie powojennej historii Polski. Jest to także fenomenem w skali europejskiej ze względu na czas i miejsce narodzin oraz dynamikę rozwoju. Nowa Huta posiada specyficzny, choć trudny do jednoznacznego zdefiniowania „Genius loci”, który dawniej wyraźnie odróżniał ją od sanktuarium narodowego – Krakowa, a obecnie, mimo postępującej integracji wciąż zachowuje cząstkę odrębności. Większość obecnych mieszkańców Nowej Huty uświadamia to sobie, i jest duma ze swojego miejsca zamieszkania, a wielu z nich to lokalni patrioci, którzy się z nią utożsamiają. Nowa Huta przez całe lata określana jako miejsce pozbawione duszy ukazała inne, niż zakładano oblicze, co stanowiło przeciwwagę dla obiegowej opinii na jej temat.
Zamieszczone na wystawie zdjęcia przywołują uniwersalne refleksje o drogich każdemu człowiekowi korzeniach określających jego miejsce na ziemi, dających poczucie bezpieczeństwa, pokazują, jak ważna jest ciągłość kultury i własna tożsamość.

Czy pamięć (indywidualna i zbiorowa) połączona z lepszą znajomością dawnych realiów pomoże nam w kształtowaniu przyszłości, czy też okaże się ciążącym i nieporęcznym bagażem? Sami oceńmy, gdyż jest to sprawa subiektywna. Stare fotografie mogą się okazać pożyteczne dla młodszego pokolenia, które chce się dowiedzieć czegoś więcej o swojej „małej ojczyźnie”. Wiedza, wrażliwość oraz osobiste doświadczenie określą ich stosunek do tematu wystawy. Autentyzm zarejestrowanych ludzi, sytuacji i miejsc może ułatwić ocenę nieodległej przeszłości. Nowa Huta w świadomości społecznej ukazuje się coraz częściej jako miejsce ciekawe. Przez dziesięciolecia skazana na stereotypowy obraz i traktowana jako wstydliwa pamiątka po czasach PRL-u, teraz „najmłodsza siostra Krakowa” stała się modna, podobnie jak krakowski Kazimierz czy Podgórze. Miasto jednak, to nie tylko terytorium określone granicą administracyjną, ale przede wszystkim ludzie tę przestrzeń tworzący – ich życiorysy, spełnione marzenia, zawiedzione nadzieje, praca ich rąk, dorobek cywilizacyjny i duchowy. To wszystko stanowi ważną cząstkę naszej kultury i dziedzictwa narodowego, które trzeba zachować dla potomnych – oto główna myśl, a zarazem powód dla którego podjęto się urządzenia wystawy i wydania albumu.

Wystawa fotografii Mieczysława Wrońskiego

Wystawa czynna: 18 kwietnia – 2 czerwca 2013 r., Foto-Galeria

Każdego roku Leżajsk zamienia się w miasteczko chasydów. Bogobojni żydzi tłumnie przybywają tu m.in. z Europy, Izraela, Stanów Zjednoczonych i Kanady. Dla nich Leżajsk wraz z grobem cadyka Elimelecha jest jednym z najświętszych miejsc na ziemi. Przybywają tu w każdą rocznicę śmierci cadyka. Chasydzi podczas pielgrzymki składają kartki z prośbami o zdrowie, płodność i powodzenie w interesach. Modlitwom towarzyszą tradycyjne tańce, śpiewy i koszerne posiłki.

Elimelech żył w latach 1717-1786 i był jednym z czołowych cadyków – duchowych przywódców mających ogromny wpływ na kształtowanie się ruchu chasydzkiego. Wiele się mówi o jego cudownej mocy uzdrawiania dusz i ciał oraz umiejętności porozumiewania się ze zwierzętami. W 1772 roku przybył do Leżajska, z którego dzięki swojej działalności, utworzył centrum chasydyzmu. Leżajsk aż do II Wojny światowej zamieszkiwała bardzo liczna społeczność żydowska. Po Wojnie tradycja odwiedzania grobu cadyka odrodziła się w latach 70. Wystawa zawiera zdjęcia chasydów przy grobie Elimelecha z pielgrzymek w latach 2004-2012.

Mieczysław Wroński urodzony w 1947 r. w Rakszawie. Mieszka w Stalowej Woli. Fotografuje od lat 70. Pasjonują go różne tematy fotograficzne. Główne to: sacrum, chasydzi, konie, architektura przemysłowa, reportaże. Aktywnie uczestniczy w amatorskim ruchu fotograficznym. Bierze czynny udział w pracach Klubu Fotograficznego „Optikos” z Leżajska oraz w pracach Stalowowolskiego Stowarzyszenia Fotograficznego „Animus”. Uczestnik wielu ogólnopolskich konkursów fotograficznych oraz wystaw zbiorowych. Wystawy indywidualne: „Pary” (2003), „Cmentarne Anioły” (2004), „Chasydzi” (2005), „Okno Na Świat” (2006), „Spotkani w drodze” (2010). Autor zdjęć do albumu „Stalowa Wola” (2006). Od 2005 r. jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików Okręgu świętokrzyskiego.

Doroczna wystawa Okręgu Krakowskiego Związku Polskich Fotografów Przyrody

Wystawa czynna: 7 marca – 14 kwietnia 2013 r., FOTO-GALERIA

„Od ponad piętnastu lat Związek Polskich Fotografów Przyrody zrzesza pasjonatów dokumentowania dzikiego życia. Dla wielu z nas jest to trwająca od wielu lat pasja, którą dzielimy się na dorocznej wystawie. Fotografujemy rzeczy, które są dla nas ważne i piękne, choć najczęściej jest to piękno krótkotrwałe i ulotne. Podglądanie przyrody wymaga bowiem czasu i cierpliwości, a także odrobiny szczęścia. Trudno jest przesiadywać nocami w czatowni przyglądając się zlotowisku żurawi, a jeszcze trudniej jest przelać emocje w obraz. Sztuka fotografowania przyrody jest przede wszystkim sztuką uważnego jej obserwowania, wyboru motywu, padającego światła, próbą uporządkowania i przemiany w obraz pozornego chaosu. Nie zawsze powstaje obraz doskonały – czasem mam wrażenie, że wszyscy nadal jesteśmy gdzieś na początku drogi. Świat wokół nas się zmienia, znikają ptaki i zwierzęta, człowiek bezlitośnie wkracza w tereny dzikie uznając je za zbędne. Na naszych zdjęciach chcemy pokazać ulotność piękna przyrody a zarazem jej trwanie – jakby na przekór działaniom człowieka. Być może nie ma sensu zrywać się o świcie, aby oglądać rozbłyski światła na pajęczynach, ale samotne wędrowanie pozwala oderwać się od codziennej bieganiny i docenić dany nam czas. Dobre zdjęcie może bowiem powstać wszędzie – zamarznięta ziemia , liście, ptaki, kwiaty, las, czy  za domem oferują nieskończoność ilość tematów – to od nas zależy ile z tego zauważymy. Piękno jest wszędzie, wystarczy stanąć i spojrzeć”.

Beata Ostachowicz

Anna Jędra-Wojciechowska

Dorota Maszczyk