Otwarcie wystawy – 15 czerwca (czwartek), g. 18.00

Wystawa czynna od 15.06.2023 r. do 30.07.2023 r.

Rynek NCK

Nowohuckie Centrum Kultury prezentuje drugą z czteroletniego cyklu plenerowych wystaw fotograficznych pod wspólnym tytułem „Cztery żywioły”, którego autorami są fotografowie zrzeszeni w Krakowskim Klubie Fotograficznym, a pomysłodawcą Zbigniew Grzyb – dyrektor NCK.

Żywioły to najpotężniejsze siły wszechświata – niezwykle istotne elementy, bez których życie na ziemi nie byłoby możliwe. Już w starożytności ludzie wyróżnili cztery żywioły tworzące esencję świata: ziemię, powietrze, ogień i wodę. Wszystkie uzupełniają się i pozostają we wzajemnej zależności.

Ogień jest potężny i niebezpieczny: kiedy pozwoli się mu rozprzestrzeniać, niszczy wszystko napotkane na drodze zostawiając popioły i zgliszcza. Jednak jest równocześnie bardzo potrzebny i pożyteczny, nie wyobrażamy sobie świata bez ognia. Wykorzystywany jest w fabrykach, w przemyśle i w każdym domu. Groźnie i boleśnie potrafi parzyć, ale oświetla, ogrzewa i tworzy nastrój, kiedy zapalamy dekoracyjne świece. Straszy nas i przeraża, a z drugiej strony ogień w kominku czy ognisku to jedno z tych zjawisk, w które możemy wpatrywać się bez końca. Ogień w różnych kulturach i epokach miał przypisane znaczenia symboliczne: był symbolem życia i energii witalnej, bywał też źródłem katastrof i pożarów, stąd – oprócz symboliki pozytywnej – bywa w różnych kulturach symbolem gwałtowności wzbudzającej grozę. Kojarzy się z wielką siłą, energią, pasją i odwagą, to także symbol miłości i namiętności. Od zarania dziejów fascynował ludzkość, często stając się elementem inspiracji dla artystów i projektantów.

– Monika Stachnik-Czapla, Prezes Krakowskiego Klubu Fotograficznego

Wernisaż wystawy – 29 czerwca (czwartek), g. 18.00

Wystawa czynna od 29.06.2023 r. do 3.09.2023 r.

FOTO-GALERIA

Podróże i fotografia to moje dwie największe pasje, które się wzajemnie napędzają. Wyruszam w podróż w poszukiwaniu ciekawych miejsc, aby m.in. utrwalić ich piękno w kadrze. Właśnie fotografia krajobrazowa jest mi najbliższa. Ona mnie relaksuje i najzwyczajniej w świecie cieszy. Nie zawsze pogoda dopisze, nie zawsze zrobię takie fotografie, jakie bym chciała, ale sama radość szukania miejsc, wyjazdów w grupie ludzi z tą samą pasją to jest coś niezastąpionego.

Fotografie prezentowane na wystawie wybrane zostały w celu przedstawienia miejsc które odwiedziłam w latach 2018-2023, są to popularne kierunki turystyczne, miejsca gdzie każdy był lub będzie. Część zdjęć była wykonana w okresie pandemii. Moje fotografie były wyróżniane i nagradzane na konkursach fotograficznych.

– Bożena Pochopień

Bożena Pochopień – mieszka w Krakowie, sercem związana jest szczególnie z Nową Hutą, gdzie spędziła dzieciństwo i młodość. Uważa, że każdy powinien mieć jakieś zainteresowania, dzięki którym może się rozwijać i doskonalić w zakresie, który mu odpowiada. Dla niej jest to fotografia, do której powróciła po latach. Dzięki spotkaniom i dyskusjom w Krakowskim Klubie Fotograficznym, do którego należy od 2011 roku zrozumiała, że w tej dziedzinie nauka nigdy się nie kończy, że fotografia wymaga cierpliwości i pokory. Na wyprawy dalekie i bliskie zawsze zabiera aparat fotograficzny, fotografuje przyrodę, architekturę i ludzi. Dużą satysfakcję czerpie z pracy fotoreportera wolontariusza dla Fundacji Pełna Życia.

Wernisaż wystawy – 11 maja (czwartek), g. 18.00
Wystawa czynna od 11.05.2023 r. do 25.06.2023 r.
FOTO-GALERIA

Kobieta okiem kobiety, mężczyzna okiem mężczyzny. Dwoje autorów – dwa spojrzenia. Dwa współistniejące światy – kobiecy i męski – nieustannie się przenikają i wzajemnie dopełniają. Czasem są tak przesycone, że dochodzi do inwersji, gdzie cechy potocznie będące atrybutem kobiecej natury są również także przymiotem mężczyzny. Pod pozornie łatwą do zdefiniowania fasadą kryją się wyjątkowe portrety. Każdy z pierwiastkiem piękna oraz niedoskonałości zarazem – to opis zdjęcia czy człowieka? Każda z prezentowanych przez nas prac opowiada jakąś historię. Jaką? Zostawiamy to Wam, drodzy odbiorcy, do własnej interpretacji.

O technice słów kilka

Głębokie czernie, srebrzystość świateł, niesamowita plastyka obrazu oraz jego niepowtarzalność – to cechy charakteryzujące technikę mokrego kolodionu (mokrej płyty kolodionowej). Ten wyjątkowy historyczny proces fotograficzny powstał w połowie XIX wieku. Był doskonałym połączeniem najlepszych cech dagerotypii (która charakteryzowała się bogactwem szczegółów, niestety była techniką pozytywową) oraz kalotypii (która dawała możliwość uzyskania odbitek z negatywu). Tradycyjnym podłożem zdjęcia wykonywanego metodą mokrego kolodionu jest płytka z cienkiego bezbarwnego szkła (dla negatywów). Dawniej, wykorzystywano również płytki z żelaza (ferrotypia). Współcześnie stosuje się z powodzeniem również szkło lacobel (lakierowany na czarno daje pozytyw – ambrotypia), płyty z pleksi czy też płyty dibond (warstwy aluminium połączone rdzeniem polietylenowym). W celu związania substancji światłoczułych do nienasiąkliwego podłoża, należy użyć płynnego kolodionu. Jest to żółtawa substancja o konsystencji syropu. Powstaje w wyniku rozpuszczenia bawełny strzelniczej (nitrocelulozy) w mieszaninie alkoholu i eteru oraz późniejszego zasolenia jodkiem kadmu. Po oblaniu płyty płynnym kolodionem, należy nośnik ten uczulić przez kąpiel w azotanie srebra. W wyniku reakcji chemicznej, na powierzchni płyty powstaje wrażliwy na światło jodek srebra. Przygotowaną w ten sposób mokrą płytę należy niezwłocznie umieścić w kasecie aparatu oraz prawidłowo naświetlić materiał. Kolejnym etapem jest wywołanie, utrwalenie oraz dokładne wypłukanie zdjęcia. W technice tej kluczowe jest bardzo sprawne przeprowadzenie procesu fotograficznego, tak aby do etapu utrwalenia obrazu nośnik pozostawał mokry. Ostatnim krokiem jest zabezpieczenie płyty przez oblanie werniksem lub cieszącym się coraz większą popularnością lakierem. Większość składników wykorzystywanych w technice mokrego kolodionu jest niebezpieczna oraz szkodliwa dla zdrowia. Należy bezwzględnie przestrzegać zasad bezpieczeństwa, pracować w dobrze wentylowanym pomieszczeniu, stosując środki ochrony osobistej (okulary, rękawiczki, maska).

Technika Mokrego Kolodionu to bez wątpienia proces wyjątkowy. Wymaga wiele uwagi, ostrożności i precyzji od fotografa. Obrazy uzyskane dzięki tej metodzie są unikatowe, nie da się ich porównać do żadnych innych technik. Uczy cierpliwości, pokory i przede wszystkim rzemieślniczego podejścia do fotografii.

Justyna Balawender – rodowita mieszkanka Krakowa. Z wykształcenia i zawodu finansistka, z zamiłowania fotografka. 

Należy do Krakowskiego Klubu Fotograficznego przy Nowohuckim Centrum Kultury. Absolwentka Szkoły Kreatywnej Fotografii. 

Uczestniczka kilkunastu wystaw zbiorowych, grupowych oraz pokonkursowych, m.in. “Źródła” Muzeum Fotografii w Białymstoku (marzec 2022), “Zaczarowany świat baśni i legend” MDK Fort 49 Krzesławice (luty 2022), “Stanisław Lem – inspiracje” Krakowski Klub Fotograficzny NCK (grudzień 2021), “Źródła”  Galeria Miejskiego Domu Kultury w Wągrowcu (grudzień 2021), “Foto Open” 9. Foto Art Festival w Bielsku-Białej (październik 2021), Wystawa końcoworoczna Szkoły Kreatywnej Fotografii w Krakowie (czerwiec 2021), “Przebudzenie(?)” No Hope: Cracow Art Week Krakers (czerwiec 2021), “Zaczarowany świat baśni i legend” Krakowski Klub Fotograficzny NCK (styczeń 2021), „Cztery żywioły: Woda” Krakowski Klub Fotograficzny NCK (lipiec 2022), “Romantyzm – inspiracje” Krakowski Klub Fotograficzny NCK (grudzień 2022), „Focus on Fashion” Cracov Fashion Week (marzec 2023). Autorka wystawy indywidualnej „Korzenie” (czerwiec 2022). Laureatka konkursów fotograficznych KKF: „Tryptyk” (czerwiec 2021), „Historia jednego przedmiotu – zapałki” (grudzień 2021). Jej prace były publikowane między innymi w: SELIN Magazine (“Analogue Glamour”, kwiecień 2021), GMARO Magazine (“The Golden Age Of Hollywood”, luty 2021), “Czas zatrzymany cz. 3. Nie tylko o szkole” (Portret Adama Gryczyńskiego, grudzień 2019).

W szczególności pasjonuje ją fotografia portretowa oraz wszelkie eksperymenty z formą.
Nieustannie poszukuje nowych źródeł inspiracji. Zafascynowana procesami historycznymi tworzy prace w technikach specjalnych takich jak mokry kolodion czy cyjanotypia.

Konrad Krawczyk: Urodziłem się i mieszkam w Krakowie. Jestem fotograficznym samoukiem – pierwszy raz na spust migawki nacisnąłem w roku 1996. Od tamtej pory obrazy utrwalałem na klasycznej taśmie filmowej, filmie ciętym oraz na matrycy cyfrowej. Przebieg procesu i rezultaty jakie można otrzymać stosując technikę mokrego kolodionu oczarowały mnie kilka lat temu.

Sądzę, iż wyjątkowość tej metody fotografowania tkwi w dużym stopniu w jej skomplikowaniu. Czas i środki jakie trzeba zainwestować aby wykonać zdjęcie są, w porównaniu do współczesnych technik, bardzo duże. To skłania fotografa do głębokiego przemyślenia kadru przed wykonaniem ekspozycji. Każdy niuans ma znaczenie dla ostatecznego rezultatu – dlatego doświadczenie i kultura pracy są tu bardzo istotne. To powoduje, iż sam fotograf inaczej wartościuje takie zdjęcie. Jest ono cenniejsze, ponieważ dużo w nie zainwestował.

Moja przygoda z mokrym kolodionem trwa, wystawa jest pierwszym przystankiem – podsumowaniem tego, czego nauczyłem się do tej pory. Portrety przedstawiają brodaczy. Każdego z nich staram się przedstawić w interesujący sposób ustalając ogólną ramę w jakiej chcę się jako autor zmieścić, jednocześnie zostawiając dużą swobodę dla modela aby sam identyfikował się z wykonaną fotografią.

Ta wystawa to zarazem najtrudniejsze, najambitniejsze jak i najbardziej satysfakcjonujące przedsięwzięcie fotograficzne którego się podjąłem. W głowie rodzą mi się kolejne pomysły na zdjęcia mokrym kolodionem, wobec czego podejrzewam, iż nie jest to przedsięwzięcie ostatnie…

wystawa Związku Polskich Fotografów Przyrody – Okręg Krakowski

Wernisaż wystawy – 2 marca (czwartek), g. 18.00
Wystawa czynna od 2.03.2023 r. do 7.05.2023 r.
FOTO-GALERIA

W dzisiejszym świecie, nastawionym głównie na konsumpcję, presja człowieka na przyrodę oraz jego negatywny wpływ na nią przybierają na sile. Ludzkość eksploruje i zajmuje nowe tereny, które od wieków należały jedynie do natury. Coraz mniej jest miejsc, o których można powiedzieć, że są dzikie i nieskażone ludzką działalnością. W ciszy kurczy się przestrzeń do życia organizmów do tej pory uznawanych za pospolite lub niezagrożone wyginięciem.

Kolejna odsłona wystawy fotografii członków Okręgu Krakowskiego Związku Polskich Fotografów Przyrody ma nam przypomnieć o wielkiej różnorodności i bogactwie form roślin, grzybów i zwierząt żyjących w Polsce i poza granicami naszego kraju. Możemy tu z bliska poznać bojaźliwego wodnika, dowiedzieć się, jak wygląda ślepowron, dostrzec delikatność lilii złotogłów i nacieszyć oczy widokiem pazia żeglarza. Ten piękny, barwny świat przyrody zestawiony z wizją przyspieszającej degradacji, ma nam uświadomić, że należy dołożyć wszelkich starań, aby ocalić go dla przyszłych pokoleń.

Zapraszamy w podróż do fascynującego świata dzikiej przyrody, która nieodmiennie zachwyca nas różnorodnością form i kształtów oraz bogactwem barw

– Paweł Wrona, Prezes Okręgu Krakowskiego ZPFP

Autorami prac są: Bartłomiej Cichoń, Andrzej Dajek, Wojciech Firlej, Leopold Grela, Emilia Grzędzicka, Adam Gutowicz, Krzysztof Hajduk, Mateusz Kotowicz, Dominika Kustosz, Janusz Mazalon, Katarzyna Niedziołek, Dawid Oruba, Beata Ostachowicz, Andrzej Pochopień, Tomasz Sikorski, Rafał Stankiewicz, Szymon Szopa, Patrycja Wąsikowska, Tomasz Wilk i Paweł Wrona.

„Romantyzm – inspiracje” – wystawa Krakowskiego Klubu Fotograficznego

Wernisaż wystawy – 12 stycznia (czwartek), g. 18.00
Wystawa czynna od 12.01.2023 r. do 26.02.2023 r.
FOTO-GALERIA

W 1822 roku, czyli równo 200 lat temu w Wilnie wydrukowano „Ballady i romanse” Adama Mickiewicza – dzieło, które wyznaczyło początek epoki romantyzmu w Polsce. Aby uczcić ten fakt rok 2022 ogłoszono Rokiem Romantyzmu Polskiego. I chociaż Mickiewicz i inni pisarze i malarze epoki tworzyli w specyficznej sytuacji politycznej i ekonomicznej, treścią dotykali zjawisk ponadczasowych, które poruszają i inspirują nas współcześnie, a  sztuka, w tym fotografia pozostaje dla tych inspiracji najlepszym nośnikiem. Rok 2022 obfitował w różnorodne wystawy, spotkania, instalacje i akcje promujące epokę romantyzmu. Również fotografowie zrzeszeni w Krakowskim Klubie Fotograficznym postanowi uczcić tę rocznicę. Wertowaliśmy literaturę, przeglądaliśmy albumy z malarstwem oraz Internet w poszukiwaniu najważniejszych dzieł ówczesnych twórców, a tym samym inspiracji do fotografowania. Przypomnieliśmy sobie też główne tezy i założenia tej bogatej w wielkie nazwiska epoki. Z tematem zmierzyło się ponad 40. fotografów i tak oto powstała wystawa, będąca tym samym podsumowaniem rocznej działalności Krakowskiego Klubu Fotograficznego. Na wystawie zalazły się  mroczne i surowe krajobrazy, ciekawe portrety oraz symboliczne odniesienia do literatury epoki romantyzmu.  
– Monika Stachnik-Czapla
Prezes Krakowskiego Klubu Fotograficznego

Autorzy fotografii:
Justyna Balawender, Maryla Baścik, Anna Bubula, Ryszard Cabała, Barbara Czopek, Krzysztof Domanus, Stach Gacek, Ewa Gajewska, Janusz Gajewski, Bogdan Głowacki, Leopold Grela, Marta Hawlena, Marek Janikowski, Mirek Janowski, Dariusz Jucha, Krzysztof Labe, Paweł Łyko, Anna Magdziarczyk, Monika Malkowska, Jarek Malkowski, Paweł Małota, Andrzej Małyga, Anna Moryś, Marcin Ochoński, Monika Olender, Adam Olszowski, Tomasz Orłowski. Bożena Pochopień. Małgorzata Radziejowska, Barbara Radziszewska, Janusz Skórski, Katarzyna Skupień, Witold Stachnik, Monika Stachnik-Czapla, Anna Stawowy-Lampa, Beata Sulikowska, Agnieszka Sumara, Agnieszka Świat, Ryszard Tatomir, Stanisław Tkacz, Leszek Zajkowski, Małgorzata Zeńczak, Krzysztof Ziemba, Jan Zych