Jerzy Baranowski – „ALPY i okolice”

Wystawa fotografii krajoznawczej

Wystawa czynna: 5 października 2006 – 8 stycznia 2007 r., FOTO-GALERIA

Jerzy Baranowski od ponad czterdziestu lat działa w polskim ruchu fotografii artystycznej, a krajoznawczej w szczególności. Jako twórca odnosi wiele znaczących sukcesów w kraju i zagranicą. Jest laureatem kilkudziesięciu konkursów fotografii artystycznej. Ponad 200 jego prac było eksponowanych w salonach wystawowych 36 krajów wszystkich kontynentów.
Za twórczość artystyczną otrzymał wiele tytułów honorowych m. in. Międzynarodowej Federacji Sztuki Fotograficznej „Artiste FIAP” a przez Photographic Society of America zakwalifikowany do „class star” (klasy gwiazd).
Do największych publicystycznych osiągnięć należą albumy krajoznawcze, które wydał w nakładzie ponad 150 tys. egz. w tym: „Wielkie Jeziora Mazurskie”, „Pojezierze Kaszubskie”, „Wędrówki”, „Polskie krajobrazy”, „Z biegiem rzek”, „Nad szczytami Tatr”, „Małopolska”, „Scenic and Castles” (płyta CD wydana w USA).
Jest także pomysłodawcą i głównym autorem historycznego albumu „Polskie Parki Narodowe”.
Posiada notki biograficzne i publikacje fotografii w almanach monograficznych: „Polska Fotografia Krajoznawcza”, „Mistrzowie Polskiego Pejzażu” oraz „Who is Who w Polsce – 2002 r.”.

Czas zatrzymany

Wystawa fotograficzna

26 czerwca – 11 września 2006 r.

czas2

czas1

czas3

Wystawa „Czas zatrzymany” obejmuje ponad 500 zdjęć z lat 1890-1949 z terenów na których powstała Nowa Huta i kombinat metalurgiczny. Jest plonem akcji ogłoszonej w styczniu 2006 r., która pozwoliła zreprodukować w trakcie dziesiątków spotkań z mieszkańcami Nowej Huty około 1.500 zdjęć z ich rodzinnych albumów. Najwięcej zdjęć udało się zgromadzić z terenów: Luboczy, Bieńczyc, Czyżyn, Pleszowa, Mogiły, Grębałowa, Chałupek, Wolicy, Wadowa, Luborzycy i Dojazdowa. Pierwsze zdjęcia na wystawę napłynęły 3 lutego br. podczas spotkania zorganizowanego przez pana Franciszka Nowaka w klubie „Dukat” z mieszkańcami Grębałowa, ostatnie – 18 czerwca br. w Dojazdowie u pani Emilii Suber. Trudno zresztą byłoby wymienić tu tych wszystkich, którzy otwarli przed nami swoje domowe archiwa – to ponad sto rodzin – ale pragniemy im tutaj za okazane wsparcie i zaufanie gorąco podziękować! Fotograficzne zbiory z upływem czasu będą nabierały coraz większej wartości dokumentalnej. To świadectwo przemian, jakie dotyczy naszej dzielnicy jest wkładem w poznawanie jej historii i bogatego dorobku sprzed 1949 r. Jest także przejmującą ilustracją losów pokolenia, które zostało wystawione w PRL- u na bolesną próbę i eksperyment na żywym organizmie społeczeństwa. W tym kontekście sentencja Zbigniewa Herberta: „Naród, który traci pamięć, traci sumienie” nabiera szczególnego wyrazu i znaczenia. Dziś, gdy tak modna stała się Nowa Huta, nie można przecież zapomnieć, że wielu przypłaciło niegdyś za nadejście „nowego” cenę najwyższą. Inni, pozbawieni swoich ojcowizn musieli rozpocząć swoje życie od nowa. Byli przesiąknięci miłością do ojczyzny, kultywowali tradycje narodowe, obywatelskie, religijne, rodzinne i ludowe. Stanowili kłopotliwą zaporę dla systemu i dlatego system postanowił ich zniszczyć. Dokonano na nich zamachu, ale nikt dotąd nie oddał im sprawiedliwości. Chcemy pokazać, że zanim zbudowano Nową Hutę, tu kwitła kultura, żyli ludzie. Może dzięki temu damy im, a także ich rodzinom choć odrobinę satysfakcji. Bo oni byli tu wcześniej. Ta pionierska wystawa fotograficzna ilustruje wycinek historii tych ziem od schyłku XIX w., a zatrzymuje się w lipcu 1949 r., kiedy to nieopodal prastarego opactwa mogilskiego rozbito namioty junaków 52 Brygady SP. Wyjątek stanowi zdjęcie Stanisława Gajocha z Pleszowa walczącego w 1972 r. w Warszawie o sprawiedliwość. Jakże wymowne to zdjęcie: w tle znajduje się kolumnada gmachu z napisem: Pałac Kultury i Nauki im. Józefa Stalina. Pokazanych zostało też kilka słynnych panoram Stanisława Senissona z 1949 r. z Mogiły oraz setki zdjęć, które nigdy wcześniej nie były publikowane. Pośród nich zamieszczono serię zdjęć z listopada 1945 r. ukazującą ekshumację i pochówek ofiar zbrodni hitlerowskich na Wzgórzach Krzesławickich oraz zdjęcia robione z narażeniem życia ukrytym aparatem w Wolicy w 1943 r. w czasie obowiązkowego spędu krów z rozkazu Niemców i życie codzienne w czasie okupacji. Zdjęcia wcześniejsze ukazują nieistniejące już zbytki architektury drewnianej, pracę w latach 20. i 30. ubiegłego wieku w majątkach rolnych Mogiły, Bieńczyc, Czyżyn i Pleszowa. Pokazano nawet korty tenisowe z końca XIX w. jakie istniały w pobliskim Wadowie oraz pracę piaskarzy na galarach w Wolicy na Wiśle. Nie zabrakło fotografii z okresu dwudziestolecia międzywojennego przedstawiających uroczystości i święta religijne, państwowe, szkolne oraz dożynki. Można zobaczyć oryginalne stroje, sprzęty gospodarstwa domowego, przedwojenne szklarnie a także lokomobile i inne wynalazki ówczesnej techniki rolniczej.

Ale przede wszystkim bohaterami wystawy są ludzie, którzy wcześniej żyli na tych terenach: portrety indywidualne i grupowe robione na wsiach przez wędrownych fotografów, z okazji odpustów w Mogile, chrzcin, wesel i pogrzebów. Są też zdjęcia zupełnie wyjątkowe, o niemal magicznej aurze, jak to z 1916 roku z Pleszowa wykonane przez nieznanego fotografa w pasiece Piotra Gajocha, który stoi tam wraz ze swym synkiem Stasiem – tym samym, który kilkadziesiąt lat później jest widoczny na wspomnianym wcześniej zdjęciu w Warszawie, czy zdjęcie z 4 stycznia 1934 r. zrobione pod kopcem Wandy w drodze do Krzesławic na wesele Marii i Andrzeja Raźnych, pokazujące ciąg dalszy rodzinnej historii „Giocondy” z Grębałowa zmarłej w 1989 roku. Można obejrzeć zdjęcia najsilniejszego człowieka z tych okolic – Jana Florkowskiego i przedwojenne dzieła znakomitego cieśli, stolarza a zarazem skrzypka Jakuba Bębna – także z Grębałowa oraz Macieja Zięby z Bieńczyc – wspominanego jako dobrego, lubianego przez dzieci wujka nazywanego „Fontaś”, który po powrocie z Krakowa częstował ich cukierkami. Jako szczególną atrakcję wernisażu pokażemy – dzięki uprzejmości Elżbiety i Mariana Dzikowskich – oryginalny obraz i reprodukcje kart pocztowych Józefa Krasnowolskiego – malarza, który w podkrakowskich Bieńczycach poznał swą przyszłą żonę – piękną wiejską dziewczynę, Salomeę Wiktorię Turbas. Ślub odbył się 5 listopada 1902 r. w krakowskim kościele św. Mikołaja, wesele zaś w bieńczyckiej chacie panny młodej, gdzie zgromadził się ówczesny krakowski świat artystyczny z Leonem Wyczółkowskim na czele. Po ślubie Józef Krasnowolski zamieszkał – do r. 1914 – w chłopskiej chacie w Bieńczycach. Mamy nadzieję, że wystawa dostarczy Państwu wielu wzruszających chwil i wspomnień minionego czasu, który odchodzi powoli w zapomnienie. My chcemy go ocalić.

Adam Gryczyński

„Nowa Huta – lata 60. i 70.”

Wystawa fotografii Roberta Kosieradzkiego

Wystawa czynna: 22 czerwca – 30 września 2006 r., FOTO-GALERIA

Robert Kosieradzki urodził się dnia 7 czerwca 1937 roku w Częstochowie-Blachowni, gdzie w czasie wojny mieszkał z matką i babcią. Jego ojciec – kapitan Wojska Polskiego – przebywał w tym okresie z I Brygadą Spadochronową w Anglii. Po wojnie Robert Kosieradzki wyjechał wraz z matką do Opola, gdzie rozpoczął naukę. Po powrocie ojca z Anglii w 1946 roku rodzina przeprowadziła się do Łodzi, a w 1951 roku wróciła do Częstochowy, gdzie ukończył Technikum Górnictwa Rud. Od 1955 roku wraz z rodzicami (ojciec, inżynier mechanik objął stanowisko Kierownika Wydziału W-25 w Hucie im. Lenina) zamieszkał w Nowej Hucie. W tym czasie rozpoczął studia na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.

Jako młody chłopiec interesował się lekkoatletyką, uprawiał biegi, skoki itp. i odnosił nawet sukcesy w międzyszkolnych zawodach sportowych. Zafascynowany opowiadaniami ojca o wyczynach polskich lotników i desantu m. in. o walkach pod Arnhem chciał zostać lotnikiem, jednak swych marzeń o lotnictwie i sporcie nie mógł zrealizować ze względu na wrodzoną wadę wzroku.

W Nowej Hucie, w czasach studenckich zaczął się interesować fotografią. Za pierwsze uskładane pieniądze kupił aparat fotograficzny, podręczniki-samouczki i urządził własną amatorską ciemnię. W 1958 roku wstąpił do Klubu Fotograficznego przy Zakładowym Domu Kultury HiL. Ponadto w grudniu1960 roku ukończył 120 godzinny wyższy kurs fotograficzny zorganizowany przez Polskie Towarzystwo Fotograficzne, Oddział w Nowej Hucie, gdzie wykładowcami byli artyści fotograficy, członkowie ZPAF w Krakowie, m.in. Henryk Hermanowicz.

Po ukończeniu studiów pracował w latach 1961-1972 na Wydziale Automatyzacji Huty im. Lenina jako inżynier elektryk, a w latach 1973-1977 zgodnie ze swoimi zainteresowaniami w Miejskim Biurze Projektów w Krakowie w charakterze fotografa.

Dla sprawdzenia swoich umiejętności i postępów w fotografii wysyłał zdjęcia na różne tematyczne konkursy i wystawy w kraju i za granicą (NRD, Czechosłowacja, Bułgaria). W ponad trzydziestu konkursach otrzymał złoty, srebrny i dwa brązowe medale oraz 12 pierwszych nagród, 3 drugie, 1 trzecią i 1 czwartą, a także nagrody pieniężne i liczne wyróżnienia.

30 lipca1974 roku został przyjęty w poczet członków Związku Polskich Artystów Fotografików, ale wciąż był aktywnym członkiem Klubu Fotografików Amatorów Domu Kultury HiL, gdzie za prezesury legendarnego Witolda Michalika prowadził wykłady z techniki i technologii fotografii oraz stałe konsultacje z zakresu fotografii artystycznej.

W czerwcu 1981 roku został rzeczoznawcą w specjalności „ocena dzieł sztuki współczesnej w zakresie fotografiki”, posiadał również uprawnienia instruktora fotografii kategorii pierwszej.

W 1985 roku otrzymał stypendium Miasta Krakowa za walory artystyczne i poznawcze jego zdjęć oraz nowe ujęcie spraw codziennych, a przez to trudnych do pokazania w sposób oryginalny. Jego twórczość cechuje wyjątkowa wrażliwość na zjawiska urbanistyczne i różnorodne fenomeny egzystencjalne. Rejestrował krajobraz Nowej Huty z uwzględnieniem następujących w nim zmian. Dokumentował tragiczny kontrast „nowego ze starym” i dramat ludzi, których wygnano z ojcowizn, by na ich ziemiach wybudować Nową Hutę. Miał specyficzny sposób pokazywania tej dzielnicy a zwłaszcza Czyżyn, Bieńczyc i Wzgórz Krzesławickich. Fotografując rzeczy i sprawy codzienne, potrafił uzyskać atmosferę pozbawioną humanizmu, niekiedy z porcją gorzkiej ironii. Lubił tworzyć podteksty i charakterystyczne metafory, odczytywane jako kpina z ówczesnego systemu. Wykonywał również zdjęcia dokumentujące typy ludzi pracy i zanikające zawody na tutejszym terenie.

W latach 1985-1990 był instruktorem fotografii w Nowohuckim Centrum Kultury, gdzie oprócz zajęć i konsultacji artystycznych współtworzył – w pierwszych latach jej istnienia – oblicze tutejszej Foto-Galerii.

Współpracował również z „Tygodnikiem Powszechnym”, „Polityką” i „Panoramą”, i „Głosem Nowej Huty”, w których zamieszczane były jego zdjęcia. Robert Kosieradzki nie wydał albumu, nie miał także nigdy indywidualnej wystawy swych prac. Zmarł na atak serca 6 lipca 1990 r. w Krakowie. Miał 53 lata.

„Kontrasty w Krakowie”

Poplenerowa wystawa fotograficzna

25 maja – 18 czerwca 2006 r.

W dniach 19-25.05.2006 odbył się Międzynarodowy Plener Fotograficzny „Kontrasty 2006”. Uczestniczyli w nim zaproszeni fotograficy z Norymbergi i Krakowa. Uwieńczeniem pleneru jest wystawa fotograficzna.

kontrasty1

kontrasty2

kontrasty3

kontrasty4

Ryszard Karczmarski „Miejsca światłem malowane”

Wystawa fotografii

4-19 maja 2006 r.

karczmarski

Ryszard KARCZMARSKI urodził się 6 kwietnia 1957 roku w Gdyni. Ukończył studia na UMCS w Lublinie i przez kilka lat pracował jako nauczyciel. W 1985 roku wybrał zawód fotografa i otworzył profesjonalne studio fotograficzne w Chełmie.

Uczestniczył w wielu plenerach i warsztatach fotograficznych na terenie kraju i za granicą między innymi w Armenii, Włoszech, Tajlandii, a także w rejsach żeglarskich w Szwecji, Finlandii, Irlandii-Szkocji. Organizuje wystawy i pokazy fotograficzne.

W roku 2001 zostaje przyjęty w poczet Członków Związku Polskich Artystów Fotografików.

Wystawy indywidualne:

1985    Świat żagli. Galeria EMPIK Chełm.
1988    Wystawa fotografii. Galeria EMPIK Chełm.
1989    Wystawa fotografii. Filharmonia Lubelska, Lublin.
1989    Wystawa fotografii. MOK Kielce.
1990    Wystawa fotografii. Galeria Sztuki Leninaken, Armenia
1996    Karczmarski – wystawa fotografii. Galeria EMPIK, Chełm
1998    Miejsca. Galeria Fotografii Ryszarda Karczmarskiego, ul. Lwowska 26, Chełm.
2000    Tematy sakralne, Dom Kultury Krasnystaw.

Wstęp wolny.

Promocja autorskiego albumu fotografii otworkowej „Dotyk Światła”

Wśród natrętnych rzesz fotografów uzbrojonych w nowoczesne cyfrowe aparaty, których możliwości przerastają Boskie pojęcie – Ryszard Karczmarski przemyka się jakby nieśmiało, dyskretnie, prawie niezauważalnie. Programowy dystans do fotografii zapisywanych w postaci szeregu zer i jedynek podkreśla on, zakładając czasami w czasie plenerów czarny melonik i powłóczysty płaszcz, taki sam, jaki przywdziewali dawni mistrzowie, stosujący metodę kolodionową mokrą. Camera obscura staje się w rękach chełmskiego fotografa narzędziem magicznym. Przy jej pomocy, niczym iluzjonista, wyczarowuje obrazy, które w literaturze odnajdziemy u E. T. A. Hoffmana, Schulza czy Leśmiana.

23s

Wybór narzędzia w znacznym stopniu determinuje w tym przypadku końcowy efekt. Długa ekspozycja, konieczna przy tego typu fotografii, powoduje efekt poruszenia. Inne konsekwencje rezygnacji z nowoczesnego, doskonale skorygowanego obiektywu i zastąpienia go mikroskopijnym otworem, to niekontrolowane ugięcia i rozszczepienia promieni tworzących obraz na światłoczułej emulsji. Stąd nieostrości i lśniące niczym pawie ogony kaskady barw, których w takiej postaci nie widzi w naturze ludzkie oko.

29s

Artysta pozwala drewnianej kamerze dodawać do swojej opowieści o świecie własne dygresje, a ten martwy przecież przedmiot hojnie odpłaca mu za zaufanie. Zdjęcia, które Państwo oglądacie na wystawie mają więc dwóch Autorów -wrażliwego i uważnego fotografa-obserwatora, jakim jest Ryszard, oraz Los -nie ślepy, bynajmniej…

48s

Swoje obrazy fotograf tworzy tak, jakby bawił się kalejdoskopem z kolorowymi szkiełkami. Tyle tylko, że owe szkiełka są starannie dobrane i układają się w kompozycję przemyślaną, harmonijną i spójną. Z jakiej materii utkał wiec Autor swoją opowieść, co wrzuca do kalejdoskopu? Wrzuca miejsca i motywy, które fotografował od wielu lat: prowincjonalne zaułki, stare drewniane domy porośnięte dzikim winem, pokrzywy i łopiany, łuszczące się kolejne warstwy farby na spękanym murze i światło prześwitujące przez liście klonu, odarte z kory drzewo i ażurowe półprzezroczyste dmuchawce, popękane szyby w oknach i lśniące powierzchnie parkowych stawów.

80s

Sporadycznie na fotografiach pojawiają się ludzie -czasami także sam Autor. Zazwyczaj pełnią rolę sztafażu -chłopiec z rowerem, kloszard, para zakochanych. Akty wyzbyte są erotyki. Nagie ciało jest jeszcze jedną wyrafinowaną formą, na której układa się światło, taką samą jak ceglany mur czy suche liście dzikiego wina.

67s

Światło staje się głównym obiektem fascynacji fotografa. Bywa złociste, czasem oliwkowe, czasem ma kolor starej sepii. Przenika to, co przeźroczyste, sączy się, prószy kolorami, gaśnie, łagodzi ostre krawędzie, łączy ze sobą barwne plamy, tworzy obrazy pełne wyciszenia i intymności.

79s

„Do tego zostałem powołany – mógłby powiedzieć Autor wystawy słowami Czesława Miłosza – do pochwalania rzeczy dlatego, że są” .

Dariusz Kostecki

49s

Następna strona »