Wystawa organizowana w ramach Miesiąca Fotografii w Krakowie

27 października – 30 listopada 2003 r.

ZNAK – wszyscy to słowo wypowiadamy, lecz nie wszyscy jednakowo go rozumiemy. „Słownik współczesnego języka polskiego” podaje taką definicję – „to, co umownie oznacza coś innego, informuje o czymś, wyobrażenie czegoś graficzne, literowe, gest, obraz itp.”

Znak – pisał Mieczysław Wallis – jest to przedmiot, który ktoś tworzy po to, by dzięki pewnym jego własnościom wywołać w pewnym odbiorcy myśl o przedmiocie innym niż on sam, lub po to, by z przedmiotów, które wywołują myśli o przedmiotach innych niż one same, budować nowe przedmioty o podobnych własnościach”.

I dalej:

„Znak ikoniczny w dziele sztuki nie jest nigdy pełnym i dokładnym odtworzeniem jakiegoś przedmiotu rzeczowego, lecz zawsze pewnym jego przetworzeniem –wyborem, uproszczeniem, przekładem”.

Analizując wybitne dzieła sztuki stwierdzamy, klucz kompozycyjny to znak, więc czyżby nie można zbudować wystawy tylko z elementów będących znakami.

Współczesna fotografia jest często zbyt dosłowna, nie zostawia miejsca na domysły, lub rozbudowanymi podpisami próbuje udowadniać coś czego nie widać na zdjęciu i co nie wynika z oglądanych zdjęć.

Pomysł wystawy dojrzewał bardzo długo. Wszystkie moje dotychczasowe prezentacje autorskie miały jedną wspólną cechę – pokazywały konkretny temat, zjawisko, zdarzenie w sposób prawie filmowy. Równocześnie pojawiała się myśl pokazania tego zdarzenia w sposób syntetyczny, pozostawienia marginesu dla skojarzeń.

Uczestnictwo w różnego rodzaju sytuacjach życiowych jest bardzo wybiórcze. Każdy człowiek inaczej ocenia i analizuje widziane zdarzenia. Nie jesteśmy w stanie widzieć całości sytuacji w czasie 1/125sek. Tak może rejestrować aparat fotograficzny. Człowiek ogląda po kolei poszczególne punkty, plamy, linie i buduje obraz całości w mózgu dodając własne myślowe komentarze do każdej sytuacji. Każda z osób oglądających to samo zdarzenie opowie go trochę inaczej. Widzimy więc poszczególne znaki a następnie interpretujemy do częściowo wydumanej /wynikającej z doświadczeń życiowych/ sytuacji.

Dlaczego więc nie pokazać tylko fragmentów? Widz potrafi myśleć.

Zasadniczym elementem budowy koncepcji tej wystawy był znak na chodniku wykuty w EFEZIE w IV w. p.n.e. Zestawienie tego znaku z dowolnym współczesnym znakiem drogowym pokazuje ogromną drogę rozwojową znaku na przestrzeni wieków. Oba wymienione znaki stanowią ramy obecnej wystawy. Zakres czasu zawarty pomiędzy tymi znakami, oraz różnice w sposobach interpretacji elementów rysunku zaistniałe na przestrzeni wieków mają stanowić zaczyn dla rozwijania wszystkich możliwych sposobów skojarzeń i tworzenia własnych treści do pokazanych znaków-obrazów. Poszczególne prezentacje wewnątrz tych ram są opowieściami o zjawiskach lub pojęciach. Tytuły zestawów są hasłami stanowiącymi autorską propozycję. Nie są obowiązujące. Będę zadowolony gdy widzowie stworzą własne tytuły i własne opowieści do przedstawionych prac. Uczestnictwo w odbiorze sztuki ma być aktem oderwania się od nudnej i nacechowanej nijakością rzeczywistości.

Jestem przekonany, że osoby oglądające wystawę nie potrzebują tekstu wyjaśniającego zamysł autora. Proszę wybaczyć to zbyt długie tłumaczenie myśli wystawy. Zapraszam do oglądania i budowy własnych opowiadań na podstawie przedstawionych prac.

Jerzy Mąkowski

JERZY MĄKOWSKI

Ur. 1940 w Warszawie, debiut na wystawie fotografii w 1958. Od 1965, po ukończeniu Politechniki Warszawskiej w Kielcach. W czasie studiów członek Fotograficznej Grupy Twórczej “Stodoła -60” Członek ŚTF, Instruktor fotografii. Interesuje się wieloma tematami, wielokrotnie nagradzany, zdobywca m. in.I nagrody w ogólnopolskim konkursie „Życia Warszawy” na fotoreportaż, medal na wystawie „Kraków i jego Uniwersytet” . Wystawiał za granicą, m. in. w Szwecji, Indiach, Jugosławii, Hiszpanii, Niemczech, Portugalii, wiele prac w prasie, folderach oraz albumach. członek ZPAF, był prezesem Zarządu Głównego. ZPAF.

Wernisaż fotografii słuchaczy Państwowego Pomaturalnego Studium Kształcenia Animatorów Kultury i Bibliotekarzy w Krośnie

wrzesień 2003 r.

fot. Monika Baran

fot. Krzysztof Galas

fot. Agata Słowik

31 lipca – 14 września 2003 r

„Zdjęcia, które chcą przedstawić, są moimi wrażeniami o tym co na przestrzeni wieków stało się z tym wspaniałym, bogatym krajem jak jednak biednym. Bieda, wręcz nędza objawia się w każdym miejscu, od Aleksandrii po Abu Simbel. Najbardziej jednak odczuwa się biedę na przedmieściach Kairu, gdzie żyje ponad 19 mln ludności. Mimo takich warunków życia ludzie są serdeczni i otwarci.

Chciałbym tymi zdjęciami zwrócić uwagę na to, że Egipt to nie tylko stare świątynie i Nil ale przede wszystkim życie. Życie milionów ludzi egzystujących w skrajnej nędzy poniżej godności ludzkiej. W krajobraz tej przepięknej części świata jest wymalowany człowiek z wyciągniętą ręką proszący o jałmużnę tzw. bakszysz. Duma tych ludzi stwarza, atmosferę tego kraju i pozwala przetrwać w tak ciężkich warunkach, Czy Państwo, oglądając tą wystawę, będziecie mieli podobne odczucia ???”

Roman Juryk

wernisaż wystawy

3 – 27 lipca 2003 r.

Stanisław Kozioł urodził się W Pińczowie w 1929 r. Tu złożył w 1947 r. maturę w Gimnazjum i Liceum im. H. Kołłątaja. Dalszą naukę kontynuował w Krakowie otrzymując dyplom inżyniera budownictwa lądowego na Politechnice Krakowskiej.
Od najmłodszych lat należał do harcerstwa. Rodzinne i krajoznawcze wycieczki za miasto, obozy harcerskie w lesie, w górach i nad jeziorami, poznawanie nowych i ciekawych miejsc oraz zdarzeń – interesowały i pochłaniały go bardzo.
To wszystko co dla Staszka było bardzo ciekawe i interesujące – utrwalał od najdawniejszych lat na fotografii, a także w ciekawie opracowanych wspomnieniach z lat młodości.
Krajoznawstwo, turystyka uprawiane od najwcześniejszych lat zaowocowały w latach późniejszych przeradzając się w dalekie, bardzo ciekawe, interesujące, pełne niezwykłych przeżyć i przygód – podróże krajowe i zagraniczne. Ciekawość zawiodła go do Indii.
Aparat fotograficzny – ten pierwszy „stary”, którym rejestrował młodzieńcze fascynacje w latach 40. ub. wieku, zamienił z czasem na bardziej nowoczesny, którym mógł uchwycić wszystko to co Jego zdaniem utrwalić należało i zatrzymać w kadrze w taki sposób, by fotografia oddawała w całości, dokładnie „od A do Z” obiekt, rzecz, wydarzenie, osobę.
Od 1956 r. był członkiem Polskiego Towarzystwa Fotograficznego w Krakowie.
Cały czas doskonalił swoją wielką pasję fotografowania artystycznego.
Efektem wielu Jego podróży, obserwacji, uchwyconych w biegu życia niezwykle ciekawych, ważnych, niepowtarzalnych zjawisk, zabytków, przygód były liczne wystawy Jego zdjęć eksponowane na konkursach krajowych i zagranicznych, np. wystawa przeglądowa w Nowej Hucie w 1957 r., Photo-Ciné Club de Montpelier w 1960 r., Fotografia Przyrodnicza – Poznań w 1969 r., Fotografia Kraków 1900-2000 i inne.
Stanisław Kozioł brał także udział w wielu plenerach krajowych i zagranicznych.
Od 1983 r. był Członkiem Honorowym KFA, Wiceprzewodniczącym Zarządu Krakowskiego Klubu Fotograficznego.

Z żalem i miłym wspomnieniem pożegnaliśmy śp. Stanisława Kozioła, uczestnicząc w ostatniej Jego drodze na pińczowskim cmentarzu w dniu 22 lipca br.
Pozostawił po sobie pamięć bardzo pracowitego, energicznego i ambitnego człowieka – miłośnika tej Ziemi.

Alina Sosna (z „Głosu Pińczowskiego”, wrzesień 2002)

Udział w życiu fotograficznym.

• Pierwsze fotografowanie: zima 1946 Pińczów wraz z Ryśkiem Kolankowskim na nartach w Lasach Boguckich.
• Wstąpienie do PTF Oddział Nowa Huta – lato 1956 (obecnie Krakowski Klub Fotograficzny)
• Udział w ok. 50 wystawach zbiorowych i indywidualnych