Archiwum kategorii: 2001

Fotografie i dokumenty

grudzień 2001 r.

Wystawa jest owocem fotoreporterskiej pracy podczas stanu wojennego. Autor pokazuje między innymi nigdzie niepublikowane zdjęcia ks. Jerzego Popiełuszki oraz wykonane ukrytą kamerą zdjęcia z posiedzenia sądu wojskowego przeciwko przywódcom strajków w zmilitaryzowanych zakładach pracy. Wystawie towarzyszyć będą fotokopie oryginalnych dokumentów i prasy podziemnej oraz stemple pocztowe wykonane w obozie dla internowanych w Białołęce.

Jerzy Kośnik w lutym 1982 r. został pozbawiony pracy jako fotoreporter tygodnika „Film” za wykonanie i opublikowanie zdjęcia Jacka Nicholsona ze znaczkiem „Solidarności”. Wtedy to rozpoczął, trwającą do 1991 roku, pracę dla światowej agencji „Gamma” jako fotoreporter stanu wojennego i póź-niejszych wydarzeń w Polsce. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików od 1985 roku.

Wystawy towarzyszące Krakowskim Spotkaniom Baletowym

Monika Targosz – KRONIKA BALETU MICHAIŁA ZUBKOWA

Jarosław Baranik – ZATRZYMANIA

Monika Targosz
KRONIKA BALETU MICHAIŁA ZUBKOWA

Fotografowanie baletu jest zajęciem pasjonującym. Próby dają możliwość wglądu w proces powstawania spektaklu. Spektakle są barwne, stroje dopracowane, muzyka i światło podkreśla efekt wielomiesięcznych prób. Balet to sztuka ulotna, ograniczona wiekiem i sprawnością ciała, naznaczona przemijaniem. Prawdę o nim można oddać na wiele sposobów. Obecna wystawa jest próbą połączenia dokumentu i barwnej kreacji. Tematem zdjęć jest Michaił Zubkow i jego zespół Oranim Dance Group.
Fotografie czarno-białe są dokumentem z pobytu zespołu na festiwalu w Fivizzano we Włoszech we wrześniu 2001 roku. Część fotografii barwnych przedstawia spektakle zespołu, a część stała jest inspiracją do fotograficznych eksperymentów z udziałem członków grupy. Uzupełnieniem są fotografie z tańców dworskich. Zdjęcia powstały bez udziału techniki komputerowej.

Jarosław Baranik
ZATRZYMANIA

Od czterech lat zajmuję się fotografią tańca. Prezentowana w Nowohuckim Centrum Kultury wystawa pt. „Zatrzymania” jest efektem współpracy z tancerzami Teatru Otwartej Kreacji z Krakowa i ukazuje pracę tancerzy na sali prób oraz podczas spektakli. Do tej pory można było parokrotnie zobaczyć cykl fotografii tańca. W zeszłym roku w NCK był to wynik współpracy z Eksperymentalnym Studiem Tańca z Krakowa oraz Teatrem Gestu i Ruchu również z Krakowa. W ciągu minionego i bieżącego roku prace wystawiane były parokrotnie w  rakowie; kawiarnia „Dym”, NCK, SCKM klub – galeria „OKO”, oraz w Kaliszu „Galeria w Hallu” przy Festiwalu Tańca Współczesnego.
Zapraszam do oglądnięcia strony w internecie: www.fotokes.w.pl (w najbliższym czasie strona zostanie przebudowana)

Jarosław Baranik

Fotografia w technice gumy arabskiej
Dorota i Marek Grausz

listopad 2001 r.

Dorota Idzik-Grausz ur. w 1960 r. w Kielcach. Członek Fotoklubu Rzeczypospolitej Polskiej.
Fotografią interesuje się i uprawia od wielu lat. Od poznania, a potem poślubienia Marka Grausza rozpoczęła swoją pracę w technice gumy. Najpierw nieśmiałe próby, a następnie poważna praca. Wytrwałość i bliskość nauczyciela w postaci męża dała efekty w formie współautorstwa takich wystaw jak: „STARA ARCHITEKTURA BUŁGARII”, „STARA POLSKA ARCHITEKTURA WIEJSKA III”, „STARY KRAKÓW I”, „STARY KRAKÓW II” oraz wystawy indywidualnej „KAZIMIERZ NAD WISŁĄ”. Aktualnie pracuje nad wystawami „STARY TORUŃ” oraz „KWIATY POLSKIE” – wszystko w technice gumy. W 2000 roku brała udział w sympozjum fotograficznym „Fotowakacje” w Bułgarii.

Marek E. Grausz ur. w 1955r. w Toruniu. Artysta fotografik, członek Fotoklubu Rzeczypospolitej Polskiej. Wykładowca starych technik fotograficznych.
Od 1974 roku bierze czynny udział w wystawach środowiskowych, ogólnopolskich i międzynarodowych. Zdjęcia jego autorstwa publikowane są w prasie w wydawnictwach krajowych i zagranicznych.
Fotografuje architekturę, krajobraz, ale najbardziej pociąga go akt i portret.
Od 1984 roku większość swoich prac artystycznych wykonuje w technice gumy. Eksponował je na ponad 300 wystawach indywidualnych, z czego najwięcej przypadło na Japonię, Polskę oraz Bułgarię. Jego prace zostały zakupione przez muzea, galerie i kolekcjonerów prywatnych w Japonii, Niemczech, Francji, Szwecji, USA, Belgii, Anglii, Danii, Włoszech, Peru, Algierii, Finlandii; Norwegii, Brazylii, Indiach, Australii i Polsce.
Wystawy o Sępolnie Krajeńskim i Grudziądzu zakupiły władze tych miast. Wiele swych prac autor przekazuje na licytacje charytatywne i dobroczynne. Wspiera polskie placówki zagraniczne i tak polska szkoła w Warnie otrzymała wystawy „STARY TORUŃ” oraz „STARA POLSKA ARCHITEKTURA WIEJSKA” a polska szkoła w Sofii wystawę „STARA POLSKA ARCHITEKTURA WIEJSKA II”. W latach 1998, 1999 oraz 2000 prezentował swoje wystawy oraz prowadził wykłady i ćwiczenia z techniki gumowej na sympozjum fotograficznym „Fotowakacje” w Bułgarii.
Na pytanie dlaczego pracuje w tak pracochłonnej technice gumy, odpowiada, że zawsze interesowały go stare techniki fotograficzne (wykonywał dagerotypy, bromolej, pigment, przetłok bromolejowy), a ponadto zawsze zazdrościł plastykom możliwości jakie dają pędzle i kolory, z którymi można robić co się chce. Klasyczna fotografia takich możliwości nie dawała, a guma owszem. Wierny jest tej technice już od 11 lat.
Za osiągnięcia w pracy twórczej został nagrodzony w 1998 roku przez Ministra Kultury i Sztuki odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” a wcześniej w 1996 roku przez wojewodę toruńskiego. W roku 2000 otrzymał honorowy medal „Fotowakacje”. O sobie mówi, że jest fotografikiem niezależnym mimo współpracy z wieloma sponsorami i przynależności do fotoklubu R. P.

październik 2001 r.

Pędzlami mistrzów utrwalone chwile… Tam gdzieś w zamierzchłym czasie szesnastego, siedemnastego czy osiemnastego wieku, którego już nie ma, znaleźć się choćby na chwilę za ramieniem pozującej kobiety, w tamtej, innej rzeczywistości. Niemożliwe?
Ale choćby pozornie w wyimaginowanej przestrzeni fotografii zróbmy ten zadziwiający krok. Stańmy na przeciw Dürera, Velasqueza, Rembrandta, Holbeina, Corregia, Carpatia.
Tych chwil już nie ma, ale od czego jest wyobraźnia?

Jako operator obrazu wykonał zdjęcia do pięćdziesięciu filmów krótkometrażowych w reżyserii między innymi Aleksandra Sroczyńskiego, Juliana Antoniszczaka, Jerzego Kuci, Łucji Mróz-Raynoch i Krzysztofa Raynocha w Studio Filmów Animowanych w Krakowie. Filmy te były wyświetlane w kinach, telewizji oraz na polskich i międzynarodowych festiwalach filmów krótkometrażowych.

Wystawy indywidualne:

1977 – wystawa fotografii w Klubie MPiK w Nowej Hucie,
1981 – wystawa fotografii „Wielopole, Wielopole” Tadeusza Kantora w Krakowskim Domu Kultury,
1993 – wystawa fotografii w Foto-Galerii Nowohuckiego Centrum Kultury,
1999 – wystawa fotograficzna „Amerykański Mit” w Nowohuckim Centrum Kultury pod patronatem Konsulatu Amerykańskiego w Krakowie.

Wybrane realizacje filmowe:

1985 – „wstawki” filmowe do spektaklu teatralnego „Miasto Snu” w reż. Krystiana Lupy w Teatrze Starym,

1989 – dokumentalny film o chasydach z udziałem Jana Peszka pt.: „Brooklyn Czarter”, który brał udział w Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie oraz w Festiwalu „Film Poza Kinem” we Wrocławiu w 1990 i był emitowany w programie 2 TVP w roku 1993,

1990 – krótki film (Pojedynek Laertesa z Hamletem) z udziałem aktorów ze Starego Teatru, który wyświetlany był w spektaklu teatralnym „Fortynbras się upił” Janusza Głowackiego, w reż. Jerzego Stuhra w Teatrze Starym,

1995 – dziesięć filmów z serii „Krajobrazy” (przyroda, zabytki, obyczaje okolic Krakowa) dla TVP,

1999 – zdjęcia filmowe do „wstawek filmowych” do spektaklu teatralnego „Kariera Artura Ui” Bertolda Brechta w reż. Tadeusza Bradeckiego z udziałem Jerzego Treli, Krzysztofa Globisza i Moniki Jakowczuk w Teatrze Starym.

wrzesień 2001 r.

„Krajobraz fotografuję z wewnętrznej potrzeby obcowania z przyrodą. Potrzeba współżycia z przyrodą jest dla mnie czymś naturalnym. Przez wiele lat poznawałem życie pszczół, a niepowtarzalny porządek i ład owadziego świata zwrócił uwagę na piękno natury. Głębokie ukochanie przyrody zwróciło moją uwagę na temat krajobrazu, którego jestem miłośnikiem i wyznawcą”

(katalog wystawy „Jan Spałwan – retrospektywna wystawa fotografii” – Galeria BWA Piwnice, Kielce 1983/84).

W twórczości artystycznej zaznaczył odrębność własnej koncepcji fotografii. Podobnie jak inni fotografowie z kieleckiego grona związał się z regionem. Swoją drogę do sztuki rozpoczął w 1967 r., w okresie rozkwitu Kieleckiej Szkoły Krajobrazu, nic więc dziwnego, że pozostawał pod wpływem estetyki KSK. Sercem i uczuciem, potrzebą i fascynacją artysta tkwi w niepowtarzalnym klimacie kieleckiego krajobrazu. Tworzy ów niezwykły nastrój i utożsamia się z nim. Jest wytworem i zarazem kreatorem kieleckiego krajobrazu fotograficznego.

Paweł Pierściński z katalogu do wystawy FOTOGRAFIE

Jan Spałwan urodził się 2 lipca 1921 roku w Grywie (Łotwa). Żołnierz II wojny światowej, ranny w okolicach Kielc, tu pozostał i założył rodzinę. Od roku 1945 pełnił funkcję fotoreportera jednostki wojskowej w Kielcach. Dyplom mistrzowski w zakresie fotografowania uzyskał w Izbie Rzemieślniczej w Kielcach w 1971 r. W latach 1950-78 prowadził wspólnie z żoną Wandą usługowy zakład fotograficzny. Fotografią artystyczną zainteresował się w 1967 roku. Głównym tematem fotografii Jana Spałwana jest krajobraz kielecki. Po wstąpieniu do ŚTF dołączył do grupy osób fotografujących ziemię kielecką i wkrótce stał się jednym z klasycznych przedstawicieli Kieleckiej Szkoły Krajobrazu.